هومن ثبوتی - استادیار، گروه معماری، واحد زنجان، دانشگاه آزاد اسلامی، زنجان، ایران
پری علوی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، واحد زنجان، دانشگاه آزاد اسلامی، زنجان، ایران

مفهوم پایداری در دهه 1970 میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسایل محیط زیست و مشکلات فرهنگی- اجتماعی و اقتصادی می باشد. حفظ محیط زیست و اصلاح نگاه به آن از مهمترین اهداف توسعه پایدار است و مسیله آلودگی های زیست محیطی، از جمله مسایلی است که در سه دهه اخیر بیش از پیش توجه جهانیان را به خود معطوف داشته است. یکی از عوامل موثر در این آلودگی ها ، بافت های فرسوده موجود در شهرهاست که باید با یک نگاه جامع و مدیریت قوی دنبال شود. وجود این بافتها و سکونتگاه های غیرمجاز درکشور، یکی از بیماریهای شهری است که از لحاظ اقتصادی، اجتماعی، بهداشتی، فرهنگی و امنیتی بسیاری از ناهنجاری های موجود کشور را در دل خود نهفته دارد. برای حل اینگونه معضلات و تامین سلامتی شهر و شهروندان باید نحوه مدیریت شهری را تغییر داد. در این مقاله سعی بر آن است که آلودگی حاصل از بافتهای فرسوده و متروک شهرها از دیدگاه اکوسیستمی مورد بررسی قرار گیرد تا ضمن شناسایی اثرات مثبت و منفی آن، راهکارهایی جهت کنترل آلودگی ناشی از وجود اینگونه بافتها ارایه گردد. این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد. نتایج به دست آمده، نشان دهنده لزوم همسویی مدیریت شهری با مدیریت HSE است و با هدف حفاظت محیط زیست به اصلاح رابطه انسان، طبیعت و معماری و شهرسازی می پردازد.

آلودگی شهرها، بافت های متروکه، رویکرد اکوسیستمی، مدیریت شهری، محیط زیست، مدیریت HSE