گل اندام شاهدوستی - دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای دانشگاه تهران

در سالهای اخیر جنبش نوشهرسازی به عنوان یکی از مطرح ترین دیدگاههای شهرسازی انسانگرا در سطح جهان مطرح گشته است.شکل گیری این جنبش به اواخر دهه 1970 و ابتدای دهه 1980 بازمی گردد و طی دهه 1990 رشد سریعی داشته است بطوریکه در حال حاضر جز مقوله های مهم شهرسازی دنیا به شمار می رود.این جنبش بیش از هرچیز توجه به توسعه اجتماعات محلی و تکیه بر جا به جایی ساکنین محلی بصورت پیاده ویا استفاده از دوچرخه و یا وسائط حمل و نقل همگانی دارد.از الگوهای مطرح شده در جنبش نوشهرسازی الگوی توسعه شهری حمل و نقل محور است که در پی ایجاد مناطق و محدودهایی با اختلاط کاربری و بالاترین دسترسی به سیستم حمل و نقل عمومی است.و سعی در ایجاد محله های متراکم به جای توسعه پراکنده حومه شهرها دارد.در مقاله حاضر ابتدا با معرفی اجمالی از نوشهرسازی اصول مورد نظر در این جنبش مورد بررسی قرار گرفته است.سپس به معرفی الگوی توسعه شهری حمل و نقل محور پرداخته شده است.برای شناساندن بیشتر این الگو از نظریات پیترکالتورپ یکی از حامیان جنبش نوشهرسازی و الگوی توسعه شهری حمل و نقل محور استفاده شده است.

نوشهر سازی,توسعه حمل و نقل محور,توسعه پایدار,پیتر کالتورپ