سید عباس طباطبائی - استادیار گروه عمران وعضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز
امیر صفی خانی - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران- مهندسی و مدیریت و ساخت دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر
مهدی خلیلی - کارشناس ارشد عمران- راه و ترابری ، دانشگاه شهید چمران اهواز ، کارشناس ا
بتول رفیعی - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران - خاک و پی ، دانشگاه شهید چمران اهواز

روسازی جاده ها جزء سرمایه های ملی کشور ها محسوب میشود و هر ساله بخشی از بودجه های عمرانی را به خود اختصاص می دهد که صرف ترمیم، بهسازی، حفظ و نگهداری آنها شود. تأمین اعتبار کافی برای این منظور چالشی است که مدیران عالی (تصمیم گیران) همواره با آن مواجه هستند. در گذشته فقط به نگهداری روسازی ها توجه می شد و مدیریت روسازی ها امری ناشناخته بود و عامل تعیین کننده در انتخاب روش ترمیم و نگهداری مناسب، تجربه مهندسین بوده است که در عین حال توجه چندانی به هزینه های چرخۀ عمر و یا به اولویت بندی بر اساس ضرورت در سطح شبکه معطوف نمیگردید.تحقیقات دامنه داری که از اوایل سالهای 1970 میلادی در آزمایشگاه های ارتش آمریکا (USA CERL) آغاز گردید، منجر به ارائه یک سیستم مدیریت مهندسی EMS برای روسازی راهها فرودگاهها ومحوطه های پارکینگ شد هاند که به سیستم مدیریت روسازی P.M.S شهرت یافت . این روش سیستماتیک به کمک ارزیابی عمیق از وضعیت فعلی روسازی و پیش بینی وضعیت آن در آینده ، امکان انتخاب اقتصادی ترین استراتژی ترمیم و نگهداری (بهترین گزینه و مناسب ترین زمان اجراء) را فراهم م یآورد. بر این اساس در این تحقیق بهترین زمان مناسب جهت ترمیم و نگهداری راههااز لحاظ صرفه جویی اقتصادی و و بهترین زمان مناسب جهت روکش در بازه زمانی 15 و 20 ساله ( از بین گزینه های مختلف ) با در نظرگرفتن تمامی موارد مورد بررسی قرارمی گیرد

مدیریت روسازی P.M.S نشانه خدمت روسازی P.C.I هزینه ترمیم ونگهداری راهها ، هزینه اجرای روکش ، هزینه استفاده از راه