احمد امیری خراسانی - عضو هیات علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان
ملیکا پورکمال زاده - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شهید باهنر کرمان
راضیه آران - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه یزد

فال، به معانی شگون، پیش بینی و پیشگویی آمده است. در زبان عربی فال میگویند که به معنای خوش بینی و تفال به نیکی و خوبی و ضد طیره (شوم) است. واژه تطیر از ریشه طیر (پرنده) گرفته شده است و به معنای فال زدن به پرندگان است؛ ولی بعدها درباره هرچیزی که با آن فال نیک یا فال بد بزنند، به کار رفته است(تفاول و تشاوم).موضوع تفال و تطیر در متون گوناگون از جمله متون تفسیری، قرآنی،روایی و... مطرح شده است و مطالب زیادی درباره آن در کتب گوناگون، پایان نامه ها ومقالات، نگاشته شده است و حتی به صورت موضوعی مستقل نیز درخور توجه و بررسیمی باشد. برخی به صورت یک خرافه به آن نظر انداخته اند و از دیدگاه رد و تردید بهآن پرداخته اند و برخی آن را باور داشته اند و از طرق گوناگون و آوردن شاهد مثال ازمتون قرآنی، روایی، تفسیری سعی در توجیه آن داشته اند.در این مقاله سعی شده استتا مفاهیم تفال و تطیر در مثنوی معنوی مولانا جلال الدین بلخی مورد بحث و بررسیقرار گیرد.

تفال، تطیر، مثنوی، مولانا