کرامت الله زیاری - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران،
طیبه قایمی راد - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران

امروزه به دلیل توسعه روزافزون شهرها و افزایش جمعیت شهرنشین بررسی وضعیت پایداری شهرها بدلیل اهمیت آن در حفاظت از محیط زیست شهری به امری مهم بدل گشته است. یکی از روش های مناسب برای ارزیابی پایداری شهری، روش جای پای اکولوژیک است. این روش به تعیین میزان ظرفیت زیستی منطقه و میزان استفاده کنونی از آن می پردازد و در نهایت با مقایسه این دو، وضعیت پایداری منطقه را مشخص می کند. شهرستان لاهیجان به عنوان سومین شهرستان پر جمعیت گیلان با دارا بودن آب و هوای مناسب و مناظر طبیعی زیبا شاهد رشد روزافزون جمعیت به خصوص در مناطق شهری است و این امر منجر به توسعه شهر و افزایش تقاضا برای مصرف مواد غذایی در آن شده است. هدف این مقاله بررسی پایداری این شهرستان در مصرف مواد غذاییتوسط روش جای پای اکولوژیک است و دریافت پاسخ این سوال که آیا میزان استفاده کنونی از فضای بوم شناختی شهرستان لاهیجان متناسب با میازن زمین در دسترس آن است یا خیر روش تحقیق براساس روش توصیفی تحلیل و استفاده از شاخص جای پای اکولوژیک است. نتایج پژوهش نشان دهنده این است که جای پای اکولوژیک مواد غذایی مصرفی در شهرستان لاهیجان برابر 3/6 هکتار زمین به ازای هر فرد ساکن و میزان کل زمین مورد نیاز برای تامین سطح فعلی مصرف ساکنان آن معادل 605300 هکتار است که با توجه به میزان زمین مورد دسترس این شهرستان دارای 564600 هکتار کسری زمین است و این موضوع بیانگر ناپایداری بخش مصرف مواد غذایی در این شهرستان می باشد.

توسعه پایدار شهری، جای پای اکولوژیک، مواد غذایی، شهرستان لاهیجان