پارسا ارباب - استادیار دانشکده شهرسازی، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران

شکوفایی شهری به عنوان یک چارچوب مفهومی وسیع در زمینهٔ سنجش توسعه و رفاه انسانی و اجتماعی، در ارتباط با کمیت و کیفیت شهرنشینی و متعاقبا محصول این فرآیند یعنی شرایط سکونت و زندگی شهری، ملموس می شود. بر این اساس، شکوفایی شهری مرکب از 6 مولفه یا بعد کلیدی در ارتباط با شهر و سکونتگاه های شهری شامل بهره وری، زیرساخت، کیفیت زندگی، برابری و شمول اجتماعی، پایداری زیست محیطی و نهایتا حکمروایی و قانونگذاری، به شاخص چندوجهی جامع و مورد وفاق در سطح جهان تبدیل شده است. هریک از ابعاد مذکور شامل زیر مولفه هایی است که به واسطه گروهی از سنجه ها یا متغیرها تعریف و اندازه گیری می شود. اینچنین، ابتکار شکوفایی شهری رویکردی نوین و اساسی جهت پی ریزی و ارتقاء یک الگو یا مدل جدید از شهرنشینی در مقیاس جهانی و درعین حال تطابق پذیر با شرایط، ماهیت و پویایی های زمینه ای و محلی است که چارچوبی منعطف برای بازبینی و نظارت به صورت گام به گام و سلسله مراتبی را مبتنی بر ارتقاء یکپارچگی و مجهز به تحلیل های فضایی، فراهم می کند. تصمیم سازی و به دنبال آن، مداخله هدفمند و فرا بخشی در سه حوزه کلیدی برنامه ریزی و طراحی شهری، قانونگذاری و حکمروایی شهری و نهایتا اقتصاد شهری و مالیه شهرداری، در مقیاس های مختلف ملی، منطقه ای، شهری، ناحیه ای و محلی، آن هم مبتنی بر شواهد و قراین، نیازها، الزامات و اولویت ها، اصلی ترین نتیجه اتخاذ این رویکرد است.

شکوفایی شهری، چارچوب مفهومی، شاخص چندوجهی، ابتکار شکوفایی شهری، برنامه ریزی شهری