سپیده شعبانی فرد - کارشناس ارشد مهندسی معماری

معماری به عنوان یک حرفه علمی هنری همواره پوشش دهنده بخشی از نیازهای زیستی انسان بوده است. بعد از مدرنیته و وارد شدن به عصر صنعتی، ساختمان های عمومی که در مقیاس شهری و ملی از جنبه های مختلف سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و هنری کاربرد داشته اند، آنچنان که باید کیفیت لازم را نداشته و از توانایی برقراری ارتباط مناسبی با مخاطبان خود برخوردار نبوده اند. دردر واقع در این دوره بناهایی ایجاد شده اند که نه تنها الگوی نامناسبی جهت حفظ و نگهداری منابع هستند بلکه ارزش دیداری چندانی نیز ندارند، زیرا در فرایند طراحی و شکل گیری آنها، از ابتدا تفکر نگرشهای تکنولوژیک صرف با نگاه خشک و بی روحمعماری مدرن بر آنها مستولی شده است که این ناشی از ضعف مبانی نظری معماری هوشمند جهت طراحی و ایجاد بناهای شهری است. با توجه به اینکه بیشتر بناهای بزرگ مقیاس شهری و ملی الگوهای ساختمانی جامعه هستند، از این رو باید دارای کیفیتمعماری لازم باشند در نتیجه برای برون رفت از این مشکل، جامعه نیازمند الگوهای جدید و راستین در معماری است. بی شک تبیین مبانی نظری مناسب پیرامون این موضوع، گام اول و راهبردی محسوب می شود که برای نیل به این مقصود پروژه حاضر درقالب یک تحقیق علمی به روش توصیفی تحلیلی بر پایه مطالعات اسنادی و کتابخانه ای انجام گرفته است. در این روند وجه - آموزنده بودن طبیعت، سازواره های طبیعی و خواص آنها به جهت کاربرد در فضاها و کم و کیف آنها مورد مطالعه و بررسی قرارگرفته و در این راستا، به ارتباط متقابل انسان، طبیعت، معماری و تکنولوژی پرداخته شده است. همچنین در رابطه با بهره گیری از طبیعت و حفظ آن بررسی هایی انجام گرفته است که در نتیجه منجربه ساخت سازه های سبز و معماری تکنولوژیک می شود.

طراحی، معماری، هوشمند، سازه، سبز، تکنولوژی