سعید صفایی موحد - دانشجوی دکتری برنامه ریزی درسی دانشگاه تربیت معلم
مجیدعلی عسگری - عضو هیات علمی دانشگاه تربیت معلم

جهانیشدن را میتوان پدیده ای دانست که دارای اب عاد گوناگون فرهنگی ، اقتصادی، سیاسی واجتماعی میباشد. مروری برادبیات مربوط بدین پدیده، میتواند ما را با دو روایت عمده ازآن آشنا سازد :الف- روایت یکسان سازی: برخی افراد معتقدند جهانیشدن پروژه ای آگاهانه است که به صورت استعمار از نوی سوی کشورهای امپ ریالیستی طراحی شده است و هدف آن تداوم سلطه بر کشورهای فقیر میباشد . ب-روایت چندپارگی دیالکتیکی :این گروه از افراد دیدی مثبت تر نسبت به جهانیشدناتخاذ نموده و درگفتمانهای خود از مفاهیمی چون جهان وطنی شدن (Glocalization ( ، بومی شدن(Indigenization (و نظایرآنها استفاده می کنند . طرفداران این گفتمان معتقدند که می توان جهانی اندیشید وبومی ماند البته بومی شدن در دید این گروه، تنها یک نوع بازگشت ساده به سنت - های قومی نیست ، بلکه مراد آنها از بومی شدن تغییر و تحول سنت هادر نتیجه بررسی انتقادی خویشتن و التقاط با دیگ رسنتها از راه گفتمان و مکالمه میباشد . آماده کردن دانش آموزان برای زندگی در این شرایط لزوم توجه به سرمایه فرهنگی و اجتماعی را خاطرنشان می سازد . سرمایهی اجتماعی را میتوان سرمایه ومنابعی دانست که افراد و از ها گروه طریق پیوند با یکدیگر (ونوع این ارتباطات توان یم ) ند به دست آودند . برخی تحقیقات صورت گرفته نشان دادهاند در مناطقی که سرمایهی اجتماعی زیادی وجوددارد ، سلامت روحی و روانی افراد تضمین میگردد ، موفقیت شغلی تسهیل میگردد، کیفیت آموزش بهبود پیدا کرده وسطح پیشرفت تحصیلی دانش آموزان افزایش مییابد. این مقاله سعی داردتاضرورت توجه به سرمایه ی اجتماعی و سرمایه فرهنگی در برنامه ی درسی درشرایط جهانی امروزرا با تکیه بر چارچوبها ی مفهومی مطرح شده توسط افرادی نظیر برنشتاین، بوردیو و پاتنام را مورد بررسی قرار .دهد

برنامه درسی، سرمایه ی اجتماعی، سرما یه ی فرهنگی