محمد حسین پور لنبر - دانشجوی دکتری راه و ترابری، دانشکده مهندسی عمران دانشگاه تهران
محمد شکرچی زاده - استاد، دانشکده مهندسی عمران دانشگاه تهران

در روسازی های بتنی معمولا برای جلوگیری از ترک خوردگی بتن در اثر تغییر حجم، درزهای عرضی در فواصل مناسب تعبیه می شود. اگر این درزهای عرضی به طور مناسبی طراحی نشوند نقطه ضعفی در روسازی محسوب شده و معمولا عمده خرابی های روسازی های بتنی درزدار از جمله پلکانی شدن، پمپینگ، شکست گوشه و ناهمواری های مربوط به این خرابی ها در محل درزها اتفاق می افتد به همین علت باید در محل درزها تدابیر ویژه ای اتخاذ شود. اگر در محل درزها انتقال بار از یک دال به دال دیگر به طور مناسبی انجام گیرد مقدار تنش و تغییرشکل هر دو دال کاهش یافته و در نتیجه خرابی های ذکرشده نیز کاهش خواهد یافت و عمر روسازی افزایش خواهد یافت. بهره وری انتقال بار پارامتر مناسبی است که برای بیان عملکرد انتقال بار در درزها استفاده می شود که با استفاده از دستگاه افت و خیزسنج ضربه ای اندازه گیری می شود و در این مقاله بیان شده است. برای انتقال مناسب بار در محل درزها از دو روش قفل و بست سنگدانه ای یا داول استفاده می شود. در این مقاله این دو روش، کاربرد و تفاوت های آن ها بررسی شده است. در ادامه به طور دقیق تر در مورد استفاده از داول برای انتقال بار و نحوه ی طراحی آن مطالبی آورده شده است. همچنین به نحوه ی تحلیل نیروی داول ها و طراحی آنها از دو منظر عمل گروهی داول ها و تنش تکیه گاهی در داول پرداخته شده است.

روسازی بتنی درزدار، درز عرضی، انتقال بار، داول