افشین بزی

در اقتصاد شهری، درآمدهای پایدار باید از دو خصیصه ی تداوم پذیری و حفظ کیفی محیط شهری برخوردار باشد. تداوم پذیری بدین مفهوم است که اقلام درآمدی باید به گونه ای باشند که در طول زمان قابل اتکا بوده و برای دستیابی به آن بتوان برنامه ریزی های لازم را انجام داد و بنابراین کلیه اقلام درآمدی که به هر دلیل تحت تاثیر شوک ها، بحران، تغییر قوانین و مقررات و نوسانات اقتصادی قرار می گیرند، قابل اتکا نبوده و خصیصه ی اول پایداری را ندارند. از طرف دیگر درآمدهای پایدار باید به گونه ای تعریف شوند که دستیابی بهآنها شرایط کیفی شهر را به عنوان یک پدیده زنده در معرض تهدید و تخریب قرار ندهد. به عبارتی دیگر مطلوب بودن و سالم بودن درآمد حایز اهمیت است. چنین نگرشی به در آمدهای شهری در واقع همان نگرشی اساسی است که اقتصاددانان در طی قرن بیستم برآن در اقتصادهای ملی تاکید ورزیده اند. هرگونه تلاش جهت فعال کردن درآمدها و ایجاد منابع مالی جدید باید به دو مقوله ی مطروحه یعنی تداوم داشتن در طول زمان و مطلوب بود آن ها در چهارچوب ضوابط شهرسازی صورت پذیرد. دراین تحقیق سعی گردید بااستفاده از تجارب سایر کشور ها و کلان شهرهای ایران، اهداف 1 نگرش موردی ومقطعی به نظام درآمدی شهرداری 2 شناخت روش های تامین منابع درآمدی شهرداری 3 چگونگی توزیع درآمدهای شهرداری وبررسی سهم اقلام درآمدی در سال های اخیر بمنظور شناخت درآمدهای پایدارشهرداری 4 بررسی میزان مشارکت مردمی درسرمایه گذاری بخش های مختلف و ارایه راهکارهای جهت بهبود روند آن دنبال شود.

منابع مالی، عمران شهری، شهرداری