محمدرضا صرفی
حبیبه میرزایی

اساسا دین ها از زبانی متفاوت برای بیان مفاهیم خود بهره می گیرند، اما نحوه ارتزاق زبان دین از واژه های معمول زبان روزمره شکلخاصی دارد و آن نمادگرایی است.زبان دین، زبانی نمادین است. از این رو تجربه عرفانی نیز پیوند تنگاتنگی با نمادگرایی دارد. شطح به عنوان عالی ترین و هنری تریننگاه جمال شناسانه به دین و الاهیات با برخورداری از امکانات ویژه نماد، مصداق کامل زبان نمادین عرفان به کمار می رود.این مقاله کام دو بخش است. در بخش اول به تعریف نماد و امکانات بایقوه آن در بیان مفاهیم متعالی دینی خواهیم پرداخت و دربخش دوم نشان خواهیم داد شطح در بیان تجربه ای که شهود محض خداوند است، با بهره مندی از همه امکانات نماد، عالی ترینجمال شناسی عرفانی را به نمایش می گذارد.

شطح، نماد، فنا، تجربه عرفانی، تناقض، ابهام، چند معنایی، تاویل پذیری