رقیه حاتمی گیگلو - دانشجوی سابق کارشناسی ارشد بیماری شناسی گیاهی، گروه گیاهپزشکی، دانشکده کشاورزی دانشگاه ولی عصر رفسنجان
پژمان خدایگان - استادیار بیماری شناسی گیاهی، گروه گیاهپزشکی، دانشکده کشاورزی دانشگاه ولی عصر رفسنجان
ساره بقایی راوری - استادیار گیاهپزشکی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد

به منظور شناسایی عامل بیماری پوسیدگی نرم و ساق سیاه سیب زمینی، در سال 1391 از انبارها و مزارع سیب زمینی استان اردبیل، نمونه های گیاهی با علایم ساق سیاه و پوسیدگی نرم، جمع آوری و 53 جدایه باکتری پکتولیتیک جداسازی شد. پس از اثبات بیماری زایی، جدایه ها از نظر ویژگی های فنوتیپی، مورد بررسی قرار گرفته و با جدایه های استاندارد مقایسه گردیدند. شدت لهانندگی جدایه های مورد بررسی تعیین گردید و درصد آلودگی هر منطقه برآورد شد. نتایج آزمون های فنوتیپی افتراقی ویژه انتروباکترهای پکتولیتیک،تنوع بالایی را میان جدایه ها نشان داد. براساس این نتایج جدایه ها در شش گروه مختلف طبقه بندی شدند. جدایه های گروه اول براساس ویژگی های بیوشیمیایی و افتراقی به گونه Pectobacteriumcarotovorum subsp. carotovorum، گروه دوم به گونه Pectobacteriumwasabiae، گروه سوم به گونه Pectobacteriumatrosepticum و جدایه های گروه چهارم به گونه Dickeyachrysantemi شبیه بودند. نتایج شناسایی فنوتیپی با کاربرد آغازگرهای اختصاصی برای سه گونه، مورد تایید قرار گرفت. گروه پنجم شامل دو جدایه بوده و ویژگی های این جدایه ها، حدواسط گونه های Pectobacteriumcarotovorum subsp. carotovorum وDickeyachrysantemi بود. گروه ششم که فقط دربرگیرنده یک جدایه بود، براساس ویژگی های فنوتیپی به هر دو گونه Pectobacteriumcarotovorum subsp. carotovorum و Pectobacteriumwasabiae شبیه بوده و بینابین این دو گونه قرار گرفت. در بررسی درصد آلودگی، منطقه کلخوران با 18/75، بیش ترین میزان آلودگی را به باکتری های پکتولیتیک، در بین مناطق نمونه برداری شده داشت.

اردبیل، پکتوباکتریوم، پوسیدگی نرم، دیکیا، سیب زمینی، شناسایی