بابک پورقهرمانی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد مراغه
سعید باوفا - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق بین الملل، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مراغه

امنیت انسانی، مفهومی که در آستانه ی قرن بیست و یکم با تعامل بین دو حوزه امنیت و توسعه پا به عرصه حقوق بین المللیگذاشت و در مدت زمان کوتاهی، گستره ی حقوق بین الملل بشری را توسعه داد به طوری که در دهه ها ی اخیر، تلاش ها ی وسیعیاز سوی سازمان ها ی دولتی، سازمان ها ی مردم نهاد ملی و فراملی و هم چنین سازمان ها و نهادهای بین المللی برای ارتقای امنیتانسانی در همه ابعاد اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، زیست محیطی، فردی، غذایی و سلامت صورت گرفته است. از طرفی ضرورتبهره مندی شهروندان از وجود جامعه ای امن و برخورداری از امنیت فردی شهروندان و گروه های اجتماعی، بعد امنیت اجتماعی راشکل داده است. امنیت اجتماعی با مولفه ها یی از قبیل اعتماد اجتماعی، مشارکت اجتماعی، وفاق و همبستگی و انسجام اجتماعیشهروندان و گروه ها و با تکیه بر سرمایه اجتماعی، احساس امنیت را در بین آحاد جامعه فراهم می کند . در مقاله حاضر تلاش برایطرح ایده ای است که با ارتقای هرچه بیشتر تعامل بین مولفه های امنیت اجتماعی و سرمایه اجتماعی می توان علاوه بر ارتقای امنیت اجتماعی و کسب سرمایه اجتماعی ملی و پایدار، این سرمایه اجتماعی ملی را به سرمایه اجتماعی بین المللی بسط و توسعهداد تا با شک لگیری واقعی این سرمایه در سطح جامعه جهانی بتوان در ارتقای امنیت انسانی و ابعاد هفت گانه آن از جمله امنیتاجتماعی گام های اساسی برداشت. نگارنده با استفاده از روش تحلیل کیفی و توصیفی و ابزار کتابخانه ای سعی نموده ضمن تبیینمفهوم و جایگاه امنیت انسانی در نظام حقوق بین الملل، رابط های منطقی بین امنیت اجتماعی و سرمایه اجتماعی را بررسی و به ایننتیجه گیری دست یابد که می توان ایده سرمایه اجتماعی بین المللی را در پرتو سرمایه اجتماعی ملی ناشی از ارتقای امنیتاجتماعی پایدار در سطحی فراملی مطرح نمود و با بهره گیری از این سرمایه بین المللی امنیت انسان ها را ارتقا داد.

امنیت، حقوق بشر، امنیت انسانی، سرمایه اجتماعی، اعتماد اجتماعی