الهام مظلوم - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تربت جام
مژگان نیک نام - دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی کودک و نوجوان، دانشگاه علم و هنر یزد

رشد اجتماعی مهمترین جنبه رشد وجودی هر شخصی است و معیار رشد اجتماعی هر کس سازگاری او با دیگراناست. سازگاری اجتماعی مانند رشد جسمی – عاطفی و عقلی یک کمیت پیوسته است و به تدریج به کمال می رسد و درطول زندگی به طور طبیعی و در بر خورد با تجربه حاصل می شود. با سپری شدن دوران کودکی و ورود به دوران نوجوانی،رشد روانی- اجتماعی از تحول ساده به تحول عمیق و کیفی تبدیل میشود و نوجوان با به کارگیری مهارتهای اجتماعیمیتواند جایگاه خود را در میان مراودات اجتماعی و ارتباط با همسالان خود و بزرگسالان پیدا کند و مورد پذیرشاجتماعی قرار گیرد. موفقیت در امر پذیرش اجتماعی به سازگاری اجتماعی منجر میشود. در روانشناسی، سازگاریفرایندی کم و بیش آگاهانه فرض میشود که بر پایه آن فرد با محیط اجتماعی، طبیعی یا فرهنگی انطباق مییابد. اینانطباق مستلزم آن است که فرد خود را تغییر داده یا این که فعالانه تغییراتی در محیط ایجاد نماید و در نتیجه هماهنگیلازم بین فرد و محیط ایجاد شود. در این راستا هدف کلی مقاله حاضر بررسی عوامل موثر بر سازگاری اجتماعی در دانشآموزان می باشد. روش انجام پژوهش به صورت مطالعه مروری بوده است. نتیجه کلی پژوهش حاضر نشانگر آن است که هرانسانی نیازهای هشیارانه و ناهشیارانه دارد و میکوشد آنها را برطرف سازد. سازگاری اجتماعی بر این ضرورت متکی استکه این نیازها باید با منافع گروهی که در آن زندگی میکند هماهنگ و متعدل باشد. سازگاری اجتماعی در نوجوانان بهعنوان مهمترین نشانه سلامت روان آنان، از مباحثی است که در دهههای اخیر توجه بسیاری از جامعه شناسان، روانشناسانو مربیان را به خود جلب کرده است.

سازگاری اجتماعی، دانش آموزان، روانشناسی اجتماعی، نوجوانان