بتول حامدی - دانشجوی دکتری مشاوره دانشگاه علامه طباطبایی
عبدالله شفیع آبادی - استاد دانشگاه علامه طباطبایی
شکوه نوابی نژاد - استاد دانشگاه تربیت معلم
علی دلاور - استاد دانشگاه علامه طباطبایی

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی رویکرد درمانی نظامهای زبان مشارکتی برافزایش میزان صمیمیت زناشویی زوجهای دانشجو بود.این پژوهش نیمهآزمایشی است و جامعه آماری آن، دانشجویان متاهل مراجعهکننده به مراکز مشاوره دانشجویی دانشگاههای شهر تهران بودند. نمونه مورد پژوهش شامل 14 زوج ) 28 نفر( بود که بهروش تصادفی ساده انتخاب و در دوگروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. زوجهای گروه آزمایش در8جلسه درمان زبان مشارکتی شرکت نمودند. ابزار سنجش در این پژوهش پرسشنامه نیازهای صمیمیت باگاروزی و پرسشنامه جمعیت شناختی بود.داده هابا روش تحلیل کوواریانس تک متغیری و چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد، درمان نظامهای زبان مشارکتی برافزایش میزان صمیمیت و همه ابعاد آن )عاطفی، روانشناختی، عقلانی، جنسی، جسمانی، معنوی، زیباشناختی اجتماعی تفریحی( موثر است و این اثربخشی در سطحp> .0..1معنادار میباشد. میتوان نتیجه گرفت که در درمان زبان مشارکتی، درمانگر با ایجاد فرایند و فضایی برای روابط مشارکتی و گفتمانی موجب افزایش صمیمیت زناشویی و ابعاد آن در زوجها میگردد

رویکرد درمانی نظامهای زبان مشارکتی، صمیمیت زناشویی، زوجها