رویا احمدامرجی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی، واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

دیوان اشعار ملک الشعرای بهار که مهمترین اثر اوست و در زمان حیات او به چاپ نرسید، حاوی واژه ها و اصطلاحات وتعبیرات عامیانه و محاورهای فراوانی است. او علیرغم آگاهی از تحولات زمان و مقتضیات روزگارش در نوشته ها و آثارخود، با حفظ پای بندی به آداب و سنن کهن، به همان سبک و زبان و آهنگ گویندگان قدیم سخن می گوید. تمایل او بهپیوند سبک جدید با اصول کهن موجب شده است تا او اندیشه ها و احساسات و حوادث و اتفاقات جدید را در قوالبقدیمی بیان کند. کاربرد فراوان عناصر مربوط به زبان عامیانه و محاوره در دیوان اشعار او موجب شده است تا این اثر بهلحاظ دارا بودن شاخصه های زبان عامیانه، بسیار مورد توجه باشد. دیوان اشعار او به دلیل کاربرد وافر زبان عامیانه در سطوحمختلف زبان، اعم از واژه ها و ترکیبات عوامانه و محاورهای، ضرب المثل ها و کنایه های عامیانه و اصطلاحات و واژه هایجدید و روزمره ی معاصر، قابل اهمیت است. پژوهش حاضر به منظور آشنایی با واژه ها و ترکیبات و اصطلاحات عامیانهدر دیوان اشعار ملک الشعرای بهار با روش توصیفی تحلیلی نگاشته شده است.

بهار، زبان عامیانه، زبان محاوره، ادبیات، شعر معاصر