مصطفی محمدزاده - استاد دانشگاه فرهنگیان پردیس باهنر بیرجند دکتری تعلیم و تربیت
سمیه رمضانی زارع - کارشناس ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند

هدف و روش: هدف پژوهش تعیین میزان اثربخشی امید درمانی بر افسردگی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی براساس طرح پیش آزمون_ پس آزمون با گروه آزمایش و گواه بود. حجم نمونه براساس روش نمونه گیری در دسترس بود. تعداد 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه 15 نفره قرار گرفتند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه سلامت عمومی 28 سوالی ( خرده مقیاس افسردگی ) استفاده شد. برای تجزیه تحلیل داده ها از آمار توصیفی ( میانگین، انحراف معیار و فراوانی ) و آمار استنباطی ( تحلیل کوواریانس ) در سطح معناداری 05 / 0 استفاده شد. یافته ها و نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که مداخله امید درمانی با سطح معنی داری ( 027 / 0) موجب کاهش افسردگی در گروه آزمایش گردید. درنتیجه می توان گفت افسردگی یکی از عوامل تاثیرگذار در تبعیت از رژیم درمانی افراد دیابتیک است که کنترل آن می تواند تبعیت از رژیم درمانی و نهایتا بهبود شرایط بیماری را در پی داشته باشد و از عوارض طولانی مدت بیماری جلوگیری کند.

امید درمانی، افسردگی، دیابت نوع دو