امیر حسین احمدی - کارشناس ارشد روانشناسی عمومی، مدرس دانشگاه پیام نور، روان درمانگر اعتیاد
محمود گندمکار - کارشناس روانشناسی عمومی، رییس زندان داراب
کرامت حق شناس - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت منابع انسانی
ایوب خرمدل - دانشجوی کارشناسی ارشد حسابداری

زمینه و هدف : اعتیاد بیماری است که شامل دو بعد بوده یکی جسمانی و دیگری روانی که وقتی فرد متادون مصرف می نماید تا حدودی بهبودی پیدا می کنه ولی از لحاظ بعد دوم نیاز به تخلیه روحی وروانی دارد. لذا تحقیق حاضر در همین راستا به بررسی اثر بخشی گروه درمانی بر تاب آوری، خود کارآمدی و پرخاشگری در افراد در حال مصرف متادون پرداخته است. مواد و روش ها : این تحقیق آزمایشی و از نوع پیش آزمون پس آزمون بوده و جامعه آماری این تحقیق از کلنیک درمانی و باز توانی تحت نظارت بهزیستی در داراب بوده که از میان افراد مراجعه کننده که تحت درمان متادون درمانی (MMT) در سال 1395 تعداد 50 نفر ( 25 نفر آزمایش، 25 نفر گواه ) به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند. در پیش آزمون هر دو گروه پرسشنامه تاب آوری ( کانرو دیویدسون، 2003 )، ( خود کارآمدی شرروادامز، 1985 ) و پرخاشگری ( باس و پری، 1975 ) تکمیل نمودند. گروه آزمایش به مدت 3 ماه هرهفته یک جلسه 70 دقیقه ای شرکت نمودند. که در جلسات بیشتر از اصول تاب آوری و بالا بردن تحمل روانی آموزش دیدند و بعد از 12 جلسه پس آزمون از هر دو گروه به عمل آمد. از داده های جمع آوری شده t مستقل گرفته شد. یافته ها : نتایج تحلیل آماری نشان داد که بین نمرات آزمودنی ها در مقیاس تاب آوری، خود کارآمدی و پرخاشگری در پیش آزمون – پس آزمون تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: یافته های پژوهش موید اثر بخشی گروه درمانی در افزایش شاخص های مثبت سازگاری روانی ( تاب آوری، خود کارآمدی) و کاهش شاخص منفی سازگاری روانی ( پرخاشگری) بود. یا به عبارتی از رفتار های فردی، اجتماعی بهتری در جامعه نسبت به گروه گواه برخوردار شده بودند. به طوری که خانواده های آنان به کلنیک مراجعه و از آنان به طور نسبی نسبت به قبل احساس رضایت می نمودند.

تاب آوری، خود کارآمدی، پرخاشگری، گروه درمانی