علی شماعی - دانشیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری و عضو هییت علمی دانشگاه خوارزمی، تهران
عارف دیودید - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه خوارزمی، تهران

شهر اکولوژیک، شهری است که ساختارهای کالبدی و فضایی آن با رعایت ملاحظات زیست محیطی و یا به عبارتی دیگر سازگار با اوضاع بومی شکل گرفته است. هدف این پژوهش بررسی و تحلیل ظرفیت های محیط طبیعی و توسعه شهر پارسیان و ارزیابی چگونگی توسعه شهر با توجه به عوامل طبیعی از جمله ناهمواری ها، تکتونیک، جنس زمین، آب هوا، خاک و منابع آب است. در برنامه ریزی های توسعه شهری ارزیابی توان اکولوژیکی و اقدامات انجام گرفته توسعه شهر از ضروریات پایداری آن است. اصولا استقرار و توسعه یک شهر بیش از هرچیز تابع موقع جغرافیای و شرایط محیطی آن است، عوارض و پدیده های طبیعی در مکان گزینی، حوزه نفوذ، توسعه ی فضایی و مورفولوژیک شهر نقش بسزایی دارد. شهرسازی ما به تبعیت از الگوی کلاسیک توسعه و پیروی کورکورانه از مدل های کلیشه ای توسعه شهری که نسبت به شرایط و خصوصیات بومی بی اعتنا است، نه تنها شرایط ناپایداری را در شهرها پدید آورده، بلکه ناپایداری مناطق اطراف را نیز به دنبال داشته است. بسیاری از دانشمندان، تحلیل گران و حتی سیاستمداران معتقدند که تغییر وضعیت کنونی شهرها به سوی پایداری مستلزم یک تحول در تفکر با یک تغییر بنیادی در نحوه فکر و عمل ما است. لیکن کمتر کسی پا را از این فراتر گذاشته و خصوصیات و راه های عملی چنین تحولی را بیان کرده است. این پژوهش با روش توصیفی – تحلیلی و با بهره گیری نرم افزار هایExcel ،Google Eart ،Gis و داده های کمی و کیفی تجزیه و تحلیل صورت گرفته است. یافته های پژوهش مشخص می سازد درروند توسعه فضایی شهر پارسیان از لحاظ محیط طبیعی این شهر در محدودیت قرار دارد و پتانسیل محیط طبیعی قادر به بر آوردن نیازهای توسعه شهری نیست. شهر پارسیان با توجه به محصور بودن در مناطق کوهستانی و رودخانه فصلی توسعه درون شهری کمترین خسارت را به محیط وارد می کند. برای شهر پارسیان توسعه درون شهری پیشنهاد می شود زیرا در شهر پارسیان مناطق مستعد توسعه محدود و گسترش شهر با هزینه بالا و احتمال خطر پدیده های مورفولوژیکی همراه است

شهر اکولوژیک، ظرفیت سنجی محیطی، توسعه فضایی شهر، شهر پارسیان، استان هرمزگان