فاطمه بهرامی - دانش آموخته کارشناس ارشد معماری، گروه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، قزوین، ایران
حسین سلطان زاده - دانشیار، گروه معماری، دانشکده هنر ومعماری، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

پدیده بی سرپرستی عمری طولانی و به درازای طول سالیان خلقت دارد. در این پژوهش تلاش شده با معرفی و شناساندن کودکان بی سرپرست و مشکلات آنان، راه حلی جهت بهینه سازی فضای آموزش و زندگی این کودکان ارایه دهیم. طراحی فضای آموزشی شبانه روزی برای کودکان بی سرپرست )به منظور مراقبت فیزیکی و حمایتهای روحی( می تواند گامی موثری برای کمک به این کودکان باشد و نکته قابل تامل در خصوص طراحی این است که مدرسه و فضای آموزشی، صرفا دیوار، اتاق و اشیای بی روح نیستند، بلکه فضا عرصه ای است که هر بخش آن برای دانش آموز پیامی دارد و آداب و عاداتی را بر آنان تحمیل میکند. کلاس درس، تخته، میز، نیمکت، راهرو و ... هر کدام دارای یک فرهنگ هستند و توجه به این فرهنگ و روح حاکم بر آن است که همراه با کتاب و معلم، مجموعه ای از اهداف تعلیم و تربیت را شکل میدهد. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر پایداری اجتماعی در طراحی فضای آموزشی شبانه روزی کودکان بی سرپرست به منظور برآورده کردن نیازهای آنها در دوران مهم کودکی. پژوهش حاضر با روش بررسی سوابق پیشین و مطالعه ی نظریات مرتبط با این حوزه آغاز و با مطالعات میدانی و مشاهده ادامه میابد و نهایتا با استناد به اسناد کتابخانه ای، مجلات، مقلات، پایان نامه ها و... این اطلاعات به فاکتورهای قابل نتیجه گیری تبدیل می شود.

کودکان بی سرپرست، پایداری اجتماعی، مدرسه، شبانه روزی، فضای آموزشی