مهرداد فضلی - کارشناس ارشد مهنذسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان، دامغان، ایران.
مهرداد حاجیان زیدی - مدرس گروه معماری، دانشگاه تهران، دانشکده هنرهای زیبا، تهران، ایران

محیط شهری در سال های اخیر به صورت چشمگیری تغییر کرده است. محیط شهرها در روند این توسعه و تغییرات شتاب زده با مسایل متعددی مواجهاند. یکی از مهمترین آنها، یکسانی و یکنواختی فرم شهرهاست. این مسیله موجب از بین رفتن ویژگی های منحصربفرد شهرها می شود. معماری زمینه گرا بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد و با درک پیام بسترخود شکل می گیرد. در این نوع معماری هر بنایی بر اساس زمینه های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و کالبدی اقلیمی و شرایط خاص آن سایت و ساختمان، طراحی و اجرا می گردد. شهرستان ساری، از جمله شهرهای سنتی مرکزگراست. توسعه ی این شهرستان نیز مانند بسیاری از شهرهای دیگر کشور بی توجه به ساختار بافت سنتی شهر شکل گرفته است. هدف اصلی در این پژوهش، طراحی مجموعه ای فرهنگی در این شهر است که بتواند با تکیه بر ویژگی های زمینه اعم از اقلیم، فرهنگ، تاریخ و .... هویت کالبدی شهر را باز تولید کرده و در بهبود خوانایی ساری یاریرسان باشد. تحقیق حاضر از نظر هدف کاربردی است و از نظر ماهیت روش توصیفی است. برای شناخت ابعاد مختلف مسیله، روشن سازی مفاهیم، بررسی نظریه های مرتبط با موضوع و مطالعه ی پژوه شهای مشابه از مطالعات کتابخانه ای با برداشت مستقیم محقق استفاده شده است. برای بررسی ویژگی های مربوط به سایت طرح، منطقه و فرهنگ از طریق مطالعات کتابخانه ای درون حوزه و همچنین جمع آوری اطلاعات به صورت میدانی پرداخته شده است. نتایج حاصل از تحقیق نشان داده است توجه به شرایط فرهنگی، اجتماعی، تاریخی و کالبدی، اقلیمی و شرایط خاص آن محل و ساختمان در طراحی بناها می تواند تا حد زیادی در احیا و پایداری هویت کالبدی یاری رسان باشد. از این رو به نظر میرسد بهره گیری از شیوهای در طراحی معماری که ویژگی های بستر را به خوبی شناسایی، تحلیل و ارزیابی کرده و راهکارهایی متناسب با شرایط زمینه را ارایه دهد؛ می تواند موجبات دستیابی به هویت کالبدی را فراهم آورد.

زمینه گرایی، موزه هنرهای مردمی، ساری