اسدالله طحانی - کارشناسی ارشد، شهرسازی، شهرسازی، معماری و شهرسازی، آزاد اسلامی، یزد، ایران
ناهید اخلاقی بهرام آبادی - دانشجوی دکتری شهرسازی، شهرسازی، معماری و شهرسازی، آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران.
فرشید هاشمی نژاد - کارشناسی ارشد، معماری، فنی و مهندسی ، آزاد اسلامی، زاهدان، ایران
سیده فایزه علوی - کارشناسی، معماری، فنی و مهندسی، پیام نور، زاهدان، ایران

کودکان به عنوان مهم ترین و در عین حال آسیب پذیرترین گروه جامعه با مطرح شدن نظریه شهر دوستدار کودک مورد توجه بیشتری قرار گرفته اند. با این وجود در بیشتر شهرها چندان توجهی به آنها نشده است. امروزه با توسعه روزافزون، شهرهای کوچک و بزرگ فاقد فضاهای شهری مطلوب می باشند. سازگاری این فضاها با نیاز ساکنان، در کانون توجه کارشناسان قرار گرفته است. فضاهای شهری در برآورده ساختن نیازهای اجتماعی و فردی کودکان و نوجوانان شهر، نقش منحصر به فردی دارند. این فضاها بخش عمده ای از زمان و محیط زندگی روزمره ساکنان از جمله کودکان و نوجوانان را به خود اختصاص می دهند و از دیدگاه مهندسی علوم انسانی، ارتقای کیفیت این فضاها می تواند در سلامت و رشد قوای جسمی، تقویت تعاملات اجتماعی و همبستگی های گروهی و پرورش خلاقیت در کودکان و نوجوانان موثر باشد. هدف این مقاله بررسی و مطالعه درمورد شهر دوست دار کودک است.

کودک، شهر، شهر دوست دار کودک، فضای شهری، مشارکت کودکان