علیرضا عندلیب - دانشیار گروه شهرسازی، دانشکده هنر و معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی

فرسودگی بافتهای شهری، پدیدهای رو به گسترش در بیشتر کشورها از جمله ایران است. این پدیده به دلیل پیچیدگی های منحصر به فردش، نیازمند راه حل های ویژه ای است تا عناصر گوناگون تاثیرگذار در آن، شناسایی و چگونگی ارتباط آن ها با یکدیگر در سطح شهر ها، مورد بررسی قرار گیرد. در نگرش سیستمی تعدد عناصر تاثیرگذار بر شکل گیری یک پدیده وتنوع ارتباط بین عناصر گونه ها پدیدهای را شکل می دهند که شناخت درست علمی آن نیازمند تجزیه و تحلیل سیستمی است. نوسازی بافتهای فرسوده، از گذشته تاکنون رویکردهای مختلفی را نسبت به این موضوع پشت سر گذاشته است. با شناخت وتحلیل علمی این نگرش ها و عملکردهای آن، می توان بخش مهمی از علل بروز مشکلات و مسایل نوسازی بافتهای فرسوده را طی چند دهه اخیر در عدم توازن میان ابعاد موثر در نوسازی ارزیابی نمود. این مقاله با هدف شناخت جایگاه توازندر نوسازی دانش بنیان بافتهای فرسوده شهری، بدنبال ارایه چارچوبی برای تحلیل، ارزیابی و توسعه یکپارچه، متوازن و پایدار نوسازی بافتها می باشد. نتایج حاصل از مطالعات این مقاله با روش تحقیق توصیفی و تحلیلی نشان می دهد دانش بنیانی متکی بر نظریه است و ما در کشورمان همه مولفه ها و منابع دانش بنیانی و نظریه سازی شامل فکر و اندیشه برخواستهاز نگاه فلسفی و معرفت شناسی جهان هستی، شناخت علمی، هنر و ظرفیت های اقدام و حصول تجربه و انتقال آن را در اختیار داریم. با تکیه بر چنین پشتوانه ای، نظریه نوسازی متوازن بافتهای فرسوده با ویژگی برخورداری از خصوصیات و مولفه های دانش بنیانی که اساس، بن مایه، شالوده و بنیان آن بر توازن قرار گرفته است، ارایه می گردد.