محمدعلی زنگنه اسدی - دانشیار ژیومورفولوژی دانشگاه حکیم سبزواری
نجمه شفیعی - دانشجوی دکتری ژیومورفولوژی دانشگاه حکیم سبزواری
تیمور کولی وند - دانشجوی دکتری ژیومورفولوژی دانشگاه حکیم سبزواری

در چند دهه گذشته منابع آب کارست، به دلیل ویژگی های خاص خود، در پیشبرد اهداف عمرانی اهمیت بسیار یافته و توجه برنامه ریزان و مدیران را به خود جلب کرده است. در مناطق خشک و نیمه خشک، آب نقش بسیار مهم و تعیین کننده ای در توسعه آینده دارد(دیجنوگو و همکاران، 2002). حفاظت از منابع آب کارست، به دلیل آسیب پذیری و حساسیت زیاد به آلودگی، از مهمترین اقدامات در مدیریت منابع آب کارست به شمار می رود (افراسیابیان، 2007) آبخوان های کارستی نسبت به آلودگی حساسیت زیادی دارند؛ زیرا زمان جابجایی سریع و ظرفیت ذخیره سازی در سیستم مجرایی اندک بوده، درنتیجه دخالت فرایندهای طبیعی مانند جذب و تخریب و فیلتراسیون تاثیر کمتری دارند (آندورو و مودارا، 263:2011). برنامه ریزان محیطی و سیاستگزاران مدیریت محیط، به شکل فزآینده ای با مطالعات کارست ارتباط مستقیم آن با فعالیت های آمایش سرزمین و مدیریت منابع زیرزمینی، به ویژه منابع آب کارست موافقت و همراهی نشان می دهند و آن را از ضروریات برنامه ریزی برای آینده به شمار می آورند. به ویژه در شرایطی که آبخوان های آبرفتی کشور شناخته شده و ظرفیت بهره برداری از آن به حد اشباع رسیده است. تنها منابع آب کارست بخشی از آب های زیرزمینی است که هنوز کاملا شناخته نشده است و به عنوان منابع جدید آبی می توان از آن برداشت نمود. به علاوه تجربیات سال های اخیر نشان می دهد که چشم پوشی از روند دگرگونی ها و عوامل آن در گذشته، سبب بروز مشکلات در کاربری زمین شده است (افراسیابیان، 2007).