محمودرضا کی منش - استادیار دانشکده عمران دانشگاه علم و صنعت ایران
منصور فخری - استادیار دانشکده عمران دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی
نریمان برازی جمور - مدرس گروه عمران دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه
مریم عنایتی - کارشناس ارشد گرایش فناوری اطلاعات

امروزه جهت بهبود شاخص ایمنی راهها، اندازه‎گیری میزان مقاومت لغزندگی سطح روسازی به عنوان یکی از مهمترین فاکتورهای طرح مخلوط‎های آسفالتی به‏شمار می‏رود. مخلوط‎ آسفالتی متخلخل بخاطر داشتن ساختار دانه‎بندی خاص و ایجاد بافت سطحی مناسب روسازی دارای مزایای فراوانی از قبیل کاهش میزان سر‎و‎‎‎صدای ناشی از عبور وسایل نقلیه بر روی سطح روسازی، پدیده هیدروپلنینگ و بازتابندگی نور و بهبود میزان نفوذپذیری در مقایسه با مخلوط‎های متداول آسفالتی می‎باشد، بطوریکه در روسازی‎های آسفالتی متخلخل حتی در سرعتهای بالا و در شرایط بارندگی، بدلیل بوجودآمدن اصطکاک لازم بین لاستیک و بافت سطحی آن، اتومبیل‎ها دچار سرخوردگی نشده و مقاومت لغزندگی بهتری را از خود نشان می‎دهند.در این تحقیق، مطالعه‎ای بین مخلوط‎های آسفالتی متخلخل و آسفالتی متداول از لحاظ میزان مقاومت لغزندگی در دانه‏بندیهای مختلف در دو نوع قیر معمولی و قیر اصلاح شده با پلیمر SBS، در آزمایشگاه صورت گرفته است. نتایج حاکی از آنست که مخلوط‎های آسفالتی متخلخل عملکرد مناسب‎تری از لحاظ میزان مقاومت لغزندگی در مقایسه با مخلوط‎های آسفالتی متداول از خود نشان می‎دهند.

مقاومت لغزندگی، مخلوط آسفالتی متخلخل، بافت سطحی، قیر اصلاح‎شده با پلیمر SBS