فرشید بصیری - کارشناس ارشد شهرسازی
غلامرضا جانبازقبادی - عضو هییت علمی گروه جغرافیا ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نور

سکونتگاههای غیر رسمی بازتاب و نمادی از فقر شهری تلقی می شوندکه به طور عمده در حاشیه شهرهای بزرگ کشور خارج از برنامه رسمی توسعه شهری و به صورت خودرو شکل گرفته و گسترش یافته است. تحقیق حاضر با هدف توانمندسازی سکونتگاه های غیررسمی با رویکرد زیست پذیری شهری، ارایه راهکارها و روش های اجرایی انجام پذیرفته است. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش به صورت کتابخانه ای، میدانی، اسنادی، توصیفی و تحلیلی است. روش اسنادی و میدانی شامل: مشاهده، مصاحبه با پرسشهای از پیش تعیین شده و مصاحبه با برخی از اعضای جامعه ی آماری و عکس برداری از محدوده ی مطالعاتی است.واحد تحلیل این تحقیق اسکان غیررسمی منطقه 1 ساری(ترک محله ساری )، حجم نمونه آن نیز 280 نفر از اهالی ترک محله می باشد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات این پژوهش از نرم افزار SPSS و با روش های آماری (ضریب همبستگی پیرسون)، جهت تجزیه و تحلیل فرضیات تحقیق استفاده شده است. نتایج حاصل از تحلیل نشان می دهد با رویکرد مشارکت مردمی و ارتقای ظرفیتهای اجتماعات محلی سکونت گاه های غیر رسمی منطقه یک ساری را می توان توانمند کرد. همچنین یکی از راهکارهای توانمند سازی در سکونت گاه های غیر رسمی، افزایش تعلق مکانی و هویت مکانی است.

توانمند سازی، سکونتگاه، توسعه شهری، اسکان غیررسمی