امیر صفی خانی - دانشجو و عضو باشگاه پژوهشگران جوان دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر
جمشید سلحشور - عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر
حیدر دشتی ناصرآبادی - مدرس هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر

روسازی جاده ها جزء سرمایه های ملی کشور ها محسوب می‏شود و هر ساله بخشی از بودجه های عمرانی را به خود اختصاص می‏دهد که صرف ترمیم، بهسازی، حفظ و نگهداری آنها شود. در گذشته فقط به نگهداری روسازی ها توجه می‏شد و مدیریت روسازی ها امری ناشناخته بود و عامل تعیین کننده در انتخاب روش ترمیم و نگهداری مناسب، تجربه مهندسین بوده است که در عین حال توجه چندانی به هزینه های چرخه عمر و یا به اولویت بندی بر اساس ضرورت در سطح شبکه معطوف نمی‏گردید.تحقیقات دامنه داری که از اوایل سالهای 1970 میلادی در آزمایشگاه های ارتش آمریکا (USA CERL) آغاز گردید، منجر به ارائه یک سیستم مدیریت مهندسی (EMS) برای روسازی راهها، فرودگاهها ومحوطه های پارکینگ شده‏اند که به سیستم مدیریت روسازی(P.M.S) شهرت یافت. این روش سیستماتیک به کمک ارزیابی عمیق از وضعیت فعلی روسازی و پیش بینی وضعیت آ‎ن در آینده ، امکان انتخاب اقتصادی ترین استراتژی ترمیم و نگهداری (بهترین گزینه و مناسب ترین زمان اجراء) را فراهم می‏آورد. بر این اساس در این تحقیق بهترین زمان مناسب جهت ترمیم و نگهداری راههااز لحاظ صرفه جویی اقتصادی و و بهترین زمان مناسب جهت روکش در بازه زمانی 15 و 20 ساله ( از بین گزینه های مختلف ) با در نظرگرفتن تمامی موارد مورد بررسی قرارمی گیرد

مدیریت روسازی P.M.S ، نشانه خدمت روسازی P.C.I ، هزینه ترمیم ونگهداری راهها ، هزینه اجرای روکش ، هزینه استفاده از راه