فیروزه کثیری - دانشجوی دکتری، گروه زراعت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز، ایران
فرشاد ابراهیم پور - عضو هییت علمی گروه اکولوژی، دانشگاه پیام نور واحد تهران، ایران

امروزه تدوین بکارگیری راهبردهای سازنده همچون بیوتکنولوژی کشاورزی در راستای حفظ امنیت غذایی، یک محور اساسی در جهت پیشروی به سمت توسعه پایدار روستایی محسوب می شود. استراتژی امنیت غذایی به مفهوم بکارگیری راهکارهای دراز مدت به منظور تامین و در دسترس قرار دادن مواد مورد نیاز تغذیه برای تمامی افراد جوامع جهان است و حجم مواد غذایی مورد نیاز از نظر کمیت و کیفیت و در ارتباط با ساختار جمعیتی کشورهای مختلف جهان محاسبه می کنداستناد مناسب از فنآوری زیستی شرایط مطلوبی برای ارتقای امنیت غذایی ایجاد میکند. البته فنآوری زیستی نوینعموما0 به معنای اصلاح ارگانیس مهای زنده (گیاهان، جانوران، ماهیان) از طریق دستکاری ژنها است. این فنآوریها تاکنون به طور کاملا0 ایمن برای تسریع در تکثیر گیاهان به کار گرفته شده (GMO) برای سلامت انسان و محیط زیست، ضرورت توجه بیشتر در معرض ارایه آنها لازم است گیاهان تراریخته حاوی ژن های مقاومت به عنوان اهرمهای کاهش مصرف سموم نویدبخش تامین غذایی با کمیت و کیفیت مناسب تر برای جمعیت روزافزون جهانی، با وجود روند رو به رشدکاهش منابع طبیعی، می باشد در چنین شرایطی، نیاز به تولید مواد غذایی بیشتر، بیش از پیش احساس میشود و بیوتکنولوژی و به خصوص کشت گیاهان زراعی تراریخته میتواند از طریق فزایش محصول گیاهان زراعی و در نتیجه تولید غذای بیشتر در جهان، حفظ تنوع زیستی به عنوان یک فاکتور مهم در تولید محصول بیشتر و افزایش پایداری محصول در برابر تنش های زنده و غیرزنده، غذای میلیو ن ها نفر را تامین کند.

گیاهان تراریخته، امنیت غذایی، بیوتکنولوژی، پایداری