محمدرضا پورمحمدی - استاد دانشگاه تبریز
مریم شربت زاده - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی تبریز

حرکت پیاده طبیعی ترین، قدیمی ترین و ضروری ترین شکل جابه جایی انسان است. گسترش پیاده مداری و برنامه ریزی ایجاد فضاهای پیاده به انسان ها و شهرها کمک ویژه ای خواهند کرد تا بدین وسیله بتوان مشکلات حاصله از زندگی ماشینی را برطرف نمود، امروزه، در سیاست های برنامه ریزی شهری به دنبال تقویت محیط های پیاده و از بین بردن موانعی هستیم که توانایی ما را برای پیاده روی آسان و ایمن، محدود می کند. پیاده راه مکان مخصوص و امن افراد پیاده که فاقد ترافیک سواره و عبور و مرور وسایط نقلیه است، که در آن عابرین پیاده با آسوده خاطر حرکت می کند. در پیاده راه باید به تمامی حواس و تا ثیرات روحی و ادراک توجه کرد. بدین منظور باید پیاده راه ها از ویژگی منحصر به فرد برخوردار بوده چون مهم ترین امکان برای مشاهده مکان ها، فعالیت ها و احساس شور و تحرک زندگی و کشف ارزش ها و جاذبه های نهفته در محیط است. ایجاد محیطی آرام از لحاظ بصری و نور پردازی و پویا برای شهروندان به گونه ای که از لحاظ خلق سرزندگی، هویت بخشی، نفوذ پذیری و تنوع، به سطح مطلوب در پیاده راه برسد.

پیاده راه، کیفیت، منظر، سرزندگی،