ویدا باقری - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
آزاده شاهچراغی - دانشیار گروه معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

در دنیای امروز کودکان بسیاری به دلایل مختلف بدون خانه و سرپناه متولد می شوند و در بدترین شرایط محیطی و روانی و به دور از فضای امن رشد می کنند. این کودکان با بدترین شرایط روانی و تربیتی وارد اجتماع می شوند و هم به خود و هم به جامعه آسیب های فراوانی می زنند. کودکی که از ابتدا سرپناهی نداشته و همیشه با ترس زندگی کرده و از مهر و آغوش گرم خانواده محروم بوده در خطر مشکلاتی مثل افسردگی، پرخاشگری، بزهکاری و ... است. از این رو توجه به طراحی و ساخت سرپناهی برای این کودکان که بتوانند در آرامش و امنیت رشد کنند و همچنین توجه به ویژگی های محیط به گونه ای که کودک بتواند محیط زندگی خود را دوست بدارد و خود را متعلق به آنجا دانسته و حس خانه نسبت به آن آن محیط داشته داشته باشد بسیار حایز اهمیت است. محیط کالبدی باید به گونه ای طراحی شود که تاثیرات مثبت روانشناختی بر روی کودکان داشته باشد و بتواند در حل مشکلات روحی آنها موثر باشد. در این تحقیق سعی شده با مطالعه روان شناسی رشد کودک و تشخیص نیازهای عاطفی و جسمی کودکان در هر سن و توجه به این نیازها در طراحی محیط مخصوص به آنها، محیطی مناسب برای رشد جسمی و روانی کودک پیشنهاد شود. در واقع هدف این پژوهش کمک به اصلاح مشکلات رفتاری کودکان بی سرپرست بر اساس توجه و شناخت نیاز آنها با استفاده از ارایه راهکارهای معماری برای خلق محیطی مفرح و امن برای کودکان بی سرپرست است.

کودکان بی سرپرست، خانه، معماری، رفتار کودک