سمیرا کشاورز - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین، گروه معماری و شهرسازی، قزوین، ایران
جمال الدین سهیلی - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین، دانشکده معماری و شهرسازی، گروه معماری، قزوین، ایران

بناها نقش مهمی را در حیات شهرها بازی می کنند و حس تعلق ساکنان آن ها به این بناها جان می بخشد. متاسفانه فرآیند توسعه ی شهری به سوی ابعاد کالبدی تمایل یافته و نتیجه این امر گسستگی رابطه انسان با مکان است به گونه ای که شهروند تعلق به آن را حس نمی کند؛ که این امر باعث می شود نقش عدم توجه به زمینه در طراحی و ساخت بناها مسیله ی مهمی به نظر برسد. مقاله حاضر تلاشی برای بررسی تاثیر معماری زمینه گرایی کالبدی بر ایجاد حس تعلق می باشد. نتیجه ی پژوهش بیانگر آن است با توجه به نظریه های روانشناسی محیط، محیط های مبتنی بر اصول معماری زمینه گرایی کالبدی، حس تعلق به مکان را دارا می باشند.

زمینه گرایی، حس تعلق، کالبد معماری، روانشناسی محیط