محبوبه معتمدی محمدآبادی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی- غیردولتی سپهراصفهان
ابوذر صالحی - دکترای مرمت واحیای بناهای تاریخی، استادیاروعضوهیات علمی دانشگاه هنراصفهان، دانشکده معماری

فضاهای شهری و بناهایی که در بافت های تاریخی شهرها واقع شده اند، دارای محیطی تاثیرگذار، از نظر ویژگی های معماری سازگار با زمینه و بافت پیرامون خود هستند. این سازگاری پیوستگی کالبدی در بافت را سبب شده است. امروزه در بسیاری از نقاط بافت های تاریخی به دلیل تخریب بناهای ارزشمند و ایجاد فضاهای تعریف نشده تداوم کالبدی از بین رفته است. یکی از راه های تعریف دوباره ی این یکپارچگی کالبدی و بصری در طراحی شهری و معماری، ایجاد ساختارهای جدید در زمین های به جا مانده است. ساختارهای جدید یا بناهای میان افزا در صورتی که کالبد و کاربری مناسب داشته باشند یکپارچگی را به بافت تاریخی برمی گردانند. این پژوهش در پی دست یافتن به اصول راهنما و رهنمودهای اجرایی، جهت استفاده ی طراحان به منظور طراحی ساختارهای جدید در زمینه های تاریخی است. این اصول شامل معیارهای متعددی است که طراحی هر بنای میان افزا متناسب با نوع کاربری و کالبد یک سری از آن ها را شامل می شود. در این راستا ضمن بررسی اسناد و منشورهای بین المللی در مورد بافت های تاریخی اصول مرتبط با طراحی بناهای میان افزا استخراج شد. دستاوردهای این پژوهش نشان از افزایش توجه مصوبه های بین المللی به بافت تاریخی شهر ها داشته و محافظت از یکپارچگی توده و فضا در این بافت ها و بازگرداندن این پیوستگی را از تاثیرگذارترین اقدامات طراحی می داند. این پژوهش از نوع کاربردی و روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی می باشد، که در این راستا از شیوه ی کیفی استفاده شده است. روش گردآوری اطلاعات برای مباحث نظری، برپایه ی داده های کتابخانه ای، از طریق جمع آوری داده ها و اسناد می باشد.

بنای میان افزا، بافت تاریخی، اصول و معیارهای طراحی میان افزا، معماری زمینه گرا