شیدا صرافت - کارشناس ارشد معماری، گروه معماری، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
طاهره نصر - دکترای تخصصی شهرسازی، استادیار گروه معماری، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران

یکی از ابزارهای کمک به تشخیص و درمان اختلالات روحی و روانی به ویژه در کودکان، گرایشی به نام هنردرمانی است که از طریق شاخه های مختلف آن، افراد احساسات و تفکرات خود را نشان می دهند. هدف از انجام تحقیق پاسخ به این پرسش است که فضای درمانی بایستی دارای چه خصوصیاتی باشد، تا تاثیر آن در روند بهبود و سلامت بیماران افزایش یابد. تحقیق از نوع نظری با روش توصیفی می باشد. منابع اطلاعاتی به صورت کتاب خانه ای، با مراجعه به کتب و مقالات مرتبط، می باشد. بدیهی است که آسیب های عمیق روانشناختی و شخصیتی توسط هنر به تنهایی و بطور کامل درمان نمی شوند، با این وجود می توان اظهار داشت که بسیاری از آسیب ها خصوصا درمورد کودکان که هنوز بطور کامل شخصیتشان شکل نگرفته است، و بالاخص هنگامی که با کمک پیگیر و مستمر روان درمانگر همراه شود نتایج مطلوب و موثری خواهد داشت. در این بین فضای درمانی و چگونگی طراحی آن از موارد بسیار مهمی است که پروسه ی درمان را با موفقیت و یا عدم موفقیت روبرو می سازد. بر اساس بررسی های صورت گرفته می توان بیان داشت فضای درمانی بر روند هنردرمانی تاثیر گذار می باشد. نتایج بررسی نگارندگان حاکی از آن است که رعایت مواردی چون رنگ، فرم، نور و.... متناسب با روان کودکان در طراحی فضای معماری، می تواند در انجام هنر درمانی تاثیر مثبت داشته باشد.

هنر، هنردرمانی، فضا، معماری، کودک