مهرآسا امیری - دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شهید بهشتی

مقدمه: سرطان یک منبع مهم استرس زا برای بیماران و خانواده شان می باشد. همسر بیمار اولین فرد مراقبت دهندهبیمار می باشد که این نقش می تواند به اختلال سلامت جسمانی و خستگی او منجر شود. از آنجاییکه بیماران ونزدیکانشان هردو تحت تاثیر استرس ناشی از تشخیص سرطان می باشند؛ مطالعه و بررسی این مساله که چگونه انواعروش های درمانی بر واکنش های روانی اجتماعی اعضای خانواده و تواناییشان در فراهم کردن حمایت اجتماعی موردنیاز بیمار تاثیر می گذارد، حایز اهمیت می باشد.محتوی: همسران نسبت به بیمار حمایت کمتری را از نزدیکان، پرستاران و پزشکان دریافت می کنند. یکی از روشهای موثر در به حداقل رساندن ناسازگاری های روانی-اجتماعی پیشنهاد به بیمار و همسر به داشتن حق انتخاب برایعمل جراحی می باشد. همسران بیمارانی که ماستکتومی انجام داده اند نقش مهمی در ارایه مراقبت عاطفی به بیماردارند و نیاز به شرکت آنها در بهبودی بیمار از طریق ارایه دهندگان خدمات بهداشتی مشخص شده است. آقایان عموما با همسران خود همدردی کرده و خواهان این هستند که موثر و مفید واقع شوند اما معمولا همسران آنها این احساساتو مقاصد شوهر خود را سوء برداشت می کنند و تصور می کنند که همانگونه که خودشان نسبت به ظاهرشان احساسمنفی دارند، آنها نیز چنین حسی دارند. حمایت اجتماعی را می توان از طریق درگیرکردن اعضای خانواده برای تصمیمگیری در درمان بیمار افزایش داد.نتیجه گیری: بهتر است برای بیماران دچار سرطان پستان برنامه هایی گذاشته شود که وابستگی های خود را کاهشدهند و بجای آن بطور آزاد و سازمان یافته درباره مسایل جنسی و نگرانی های مرتبط با آن صحبت بکنند. بطورکلیاینگونه تصور می شود که همسران می توانند در بیماران از طریق اصرار ورزیدن بر مواجهه شدن با مسایل، نگاه کردنبه ناحیه عمل جراحی، ازسر گرفتن فعالیت های جنسی و کنترل خشم بهنگام بروز، تطابق با ماستکتومی ایجاد کنند.

استرس، سرطان پستان، حمایت روانی- اجتماعی، حمایت عاطفی، همسران، شوهران