عارف بابازاده - دانشجوی دکتری، دانشکده مهندسی عمران ، دانشگاه تهران
نوید خادمی - استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه تهران
عباس بابازاده - استادیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه تهران
کامبیز بهنیا - دانشیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه تهران

در مدلهای تخصیص همگانی تعادلی اغلب فرض میشود که زمان سفرهای درک شده مسافران در هنگام انتخاب مسیر یکسان هستند. این در حالی است که، در شبکههای حمل ونقل همگانی واقعی، عدم قطعیت در خصوصیات عملکردی شبکه و نیز ریسک گریزی مسافران تاثیر به سزایی در این انتخابها دارد. تحقیقات نشان داده است که نادیده گرفتن مسافران ریسک گریز عناصر خدمت دهی سیستمهای حمل ونقل را روبرآورد خواهد داشت. درنتیجه، در نظرگیری عدم قطعیت های شبکه در مسیله تخصیص همگانی مطلوب است. دراین مقاله مساله تخصیص همگانی با عدم قطعیت زمانهای انتظار در ایستگاه ها بهصورت یک بازی بین استفاده کنندگان و یک اهریمن تعریف میشود. این اهریمن تلاش میکند که زمان انتظارمسافران و در نتیجه امید زمان سفر آنها را با افزایش تواتر یکی از کمانهای شبکه ماکزیمم کند. از طرفی استفاده کنندگان شبکه همگانی سعی میکنند که امید زمان سفر خود را به حداقل برسانند. درنتیجه مساله تخصیص همگانی در شرایط عدم قطعیت به صورت یک مساله دوسطحی(مساله بازی) نوشته می شود. پس از آن یک الگوریتم حل کاربردی به همراه مثال عددی ارایه میشود.

مساله تخصیص همگانی،عدم قطعیت زمان انتظار، ریسک گریزی، نظریه بازی