سمیرا اکبرپور - کارشناسی ارشد مشاوره خانواده دانشگاه شهید بهشتی
منصوره السادات صادقی - عضو هییت علمی پژوهشکده خانواده دانشگاه شهید بهشتی
ابراهیم تقی پور - عضو هییت علمی دانشکده ی روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه شهید بهشتی
امید شکری - عضو هییت علمی دانشکدهی روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه شهید بهشتی

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه نگرش به بیوفایی در دو گروه از فرزندان بالای 18 سال با و بدون تجربه خیانتوالدین شهر تهران در سال 1396-1395 انجام شده است. افراد مورد پژوهش به روش نمونه گیری دردسترس، به تعداد نفر انتخاب شدند که به کمک روش تحلیل توان، تعداد 106 نفر در گروه با تجربه خیانت والدین و تعداد 106 نفر دیگر درگروه بدون تجربه خیانت والدین جای گرفتند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه نگرش به بی وفایی (ویتلی، 2006) به اضافهچندین سوال خود گزارشی استفاده شده است. به منظور تحلیل داده های پژوهش از روش تی مستقل استفاده شد. یافته هایپژوهش حاضر نشان داد بین نگرش به بی وفایی در دو گروه از فرزندان با و بدون تجربه خیانت والدین تفاوت معناداریوجود دارد دارد به طوری که میانگین نمرات فرزندان با تجربه خیانت والدین از گروه بدون تجربه خیانت والدین بیشتر بود.از این رو هر اندازه والدین نگرش مثبت تری نسبت به خیانت داشته باشند احتمال درگیر شدن فرزندان به سمت رفتارهایخارج از ازدواج افزایش می یابد و احتمال رفتار مطلوب در آنها کاهش می یابد. با توجه به نتیجه به دست آمده از انجامپژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت خانواده اصلی میتواند بر روی دیدگاه فرزندان از نگرش به بیوفایی تاثیر بگذارد. لذااین پژوهش می تواند اطلاعات ارزشمندی را در اختیار زوج درمانگران و کارشناسان خانواده به منظور کمک به خانواده هاجهت پیشگیری، آسیب های وارد شده از خیانت والدین بر کارکرد خانواده به ویژه فرزندان قرار دهد.

نگرش به بیوفایی، فرزندان با تجربه خیانت والدین، والدین