حسین آشوری - دانشجو دکتری زبان و ادبیات عربی، دانشگاه خوارزمی ،تهران، ایران
محمد صالح شریف عسکری - دانشیار زبان و ادبیات عربی، دانشگاه خوارزمی ،تهران ، ایران
سید عدنان اشکوری - استادیار زبان وادبیات عربی، دانشگاه خوارزمی ،تهران، ایران
علی پیرانی شال - دانشیار زبان وادبیات عربی، دانشگاه خوارزمی ،تهران، ایران

معناشناسی و دلالت های معنایی یک متن، از مهم ترین مسایل مورد توجه پژوهشگران است. عبدالقاهر جرجانی از جمله پژوهشگرانی است که به این موضوع، توجه داشت. وی با تکیه بر حاکمیت منظور مولف در شناخت معانی متن، نظریه معنی المعنی را ارایه کرد. این نظریه عامل تمایز میان زبان عادی و شعری است و معنای ثانویه ای به متن ادبی می افزاید. در دهه های اخیر مکتب های ساختارگرایی و ساختارشکنی با نقض این نظریه، شیوه های جدیدی جایگزین درک متن کردند. ساختارگرایی، متن را در فهم معنا کافی می داند و ساختارشکنی، فهم معنا را به خواننده می سپرد و نظریه تعدد خوانش ها یا مرگ مولف را مطرح می کند. پژوهش حاضر بر آن است تا روند تحول معنی المعنی را از آغاز شکل گیری تاکنون و سه روش کشف معانی موجود در متن را بررسی کند . یافته های پژوهش نشان می دهد 1. معنی المعنی به دو گانگی معنا در یک متن و امکان کشف معنایی واضح از طریق ادراک منظور مولف معتقد است؛ 2. بلاغت پژوهان معاصر، تغییراتی در معنی المعنی ایجاد کرده و رکن جدیدی بدان افزودند؛ 3. ساختارگرایان و ساختارشکنان ، اعتباری برای معنی المعنی قایل نیستند. ساختارگرایی بر سیاق متن در شناخت معنا مبتنی است و ساختار شکنی بر ادراک خواننده جهت کشف معانی متن استوار است.

معنا، معنی المعنی، ساختارگرایی، ساختارشکنی، عدم قطعیت معنا