زهرا شعبانی - دانشجوی ارشدگروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد
بهرام عابدی - استادیار گروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد
ابراهیم گنجی مقدم - دانشیار مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی خراسان رضوی
علی تهرانی فر - استادگروه علوم باغبانی دانشکده کشاورزی، دانشگاه فردوسی مشهد

این مطالعه با هدف بررسی اثر محیط کشت و تنظیم کننده های رشد بر شاخه زایی، ریشه زایی و سازگاری میروبالان29C انجام شد. در این مطالعه از آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار و هر تکرار شامل 5 نمونه استفاده شد. به منظور ضد عفونی نمونه های گیاهی از 2 تیمار، شامل اتانول 70 درصد در 1 دقیقه و هیپوکلریت سدیم 10 درصد در 10 دقیقه استفاده شد. نتایج نشان داد هیپوکلریت سدیم 10 درصد به مدت 10 دقیقه، با 4 درصد آلودگی ریز نمونه های سال جاری بهترین تیمار ضدعفونی بود. از دو نوع محیط کشت شامل MS و DKW و تنظیم کننده رشد بنزیل آمینوپورین در غلظت های 0، 1، 2، 3 و 4 میلی گرم در لیتر در مرحله پرآوری و ایندول بوتیریک اسید در غلظت های 0، 1، 2 و3 میلی گرم در لیتر در مرحله ریشه زایی استفاده شد. نتایج نشان داد که محیط کشت MS حاوی 2 میلی گرم در لیتر بنزیل آمینو پورین با میانگین پر آوری 6 / 16 شاخساره، و طول 2 / 51 سانتی متر بیش ترین شاخه زایی و بیش ترین درصد ریشه زایی در محیط MS حاوی 2 میلی گرم در لیتر IBA و طول ریشه به میزان 100 درصد و 6 / 75 سانتی متر، به دست آمد. سازگاری گیاهچه ها به شرایط گلخانه ای با استفاده از سیستم مه افشانی، با موفقیت انجام شد بالاترین درصد بقای گیاهچه (7010 درصد) در محیط کوکوپیت و پرلایت (1 :1 حجمی) به دست آمد.

پرآوری، ریشه زایی، سازگاری، ضدعفونی