حسین علی دادی - دانشجوی دکترا باستان شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز

از جمله مدارک موجود برای معرفی غنای فرهنگی هنری و رشد و توسعه تمدن هر قومی در دوران باستان به هنر سفالگری آن قوم مربوط می شود. با علم به این موضوع که کاوش در محوطه ی باستانی یا بررسی منطقه ای فقط نمونه ای از آن محوطه ی باستانی یا منطقه را در اختیار باستان شناسی قرار میدهد باید گفت: که دانش ما در مورد سفال ادوار اشکانی و ساسانی عمیقا ناقص است. اگر چه بیشتر این اشیاء کوچک همچون سفال به خودی خود چشمگیر نیستند معهذا آنها پایه های ارتباط با باقی مانده های بزرگتر در مکان و زمان بوده و یک برداشت کارآمد برای تاریخگذاری و استفاده ی بیشتر از داده های باستان شناسی هستند.بنابراین سفال ساسانی از نظر باستان شناسانی که در محوطه های مختلف کار کرده اند، در مقوله ی مهمی جای نگرفته و معمولا به توصیف کلی از آن اکتفا کرده اند. به هر حال این نقیصه در مورد سفال های ساسانی به طور محسوسی مشهود است که از عدم توجه کافی به سفالهای ساسانی در محوطه ها ناشی میشود. زیرا در محوطه های باستانی، باستان شناسان را به رفتاری دیگر گونه وا می دارد. در بررسی سیستماتیک محوطه جندیشاپور با تجزیه و تحلیل داده های سفالی سعی در معرفی سفال دوران ساسانی را داریم که خود این محوطه تاریخی نیز در این امر مجزا نبوده و گامی کوچک در ارایه شناخت هنر سفالگری دوران ساسانی بوده است

سفال- جندی شاپور- سیستماتیک- ساسانیان