عباس احمدی - استادیار جغرافیای سیاسی دانشگاه تهران
سامان جعفری - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیای سیاسی دانشگاه تهران

بین یک کشور و مناطق تشکیل دهنده آن رابطه دوسویه و متقابلی برقرار است. به این معنا که در عین حال که یک کشور از مناطق مختلفی تشکیل می شود، مجموع آن مناطق هستند که به یک کشور موجودیت و هویت می بخشند. در حالت معمول، مناطق مختلف یک کشور باید از یک همگنی نسبی برخوردار باشند که البته این همگنی م ی تواند در زمینه ها ی مختلف، متفاوت باشد. از منظر جغرافیای سیاسی، کشورهای پیشرفته تر شامل مناطق همگن تر خصوصا از لحاظ سطح – توسعه می باشند و آنجایی که تفاوت میان مناطق از سطح معینی تجاوز کند، معمولا با تنش و حتی بحران مواجه خواهیم – بود. این بحران اگر دارای شدت زیاد یا مدت زمان طولانی باشد، ممکن است حتی به تجز یه یک کشور ب ینجامد . استان سیستان و بلوچستان، یکی از 31 استان ایران است که با وجود قابلیت های بالا و حساسیت های انسان ی و محیطی تابحال آنطور که باید و شاید مورد توجه مسیولین ذیربط قرار نگرفته است. در مقاله حاضر، در قالب مدل SWOT تلاش شده تا ضمن شناخت نقاط چهارگانه قوت، ضعف، فرصت و تهدید این استان، تحت نگاه ی سیستمی، استراتژ ی ها یی جهت به حداکثر رساندن نقاط مثبت و به حداقل رساندن نقاط منفی استان ارایه گردد. مقاله نتیجه می گیرد که سیستان و بلوچستان همچون تیغی دوروست که قوت یا ضعف بودن آن در نتیجه چگونگی توجه و برخورد با آن حاصل می شود. در صورت توجه و برنامه ریزی کافی این استان می تواند به نقطه قوت و استراتژیکی برای کشور تبدیل شده، در غیر اینصورت تبدیل به نقطه ضعف و دستمایه ای برای اختلافات داخلی و تبلیغات خارجی به زیان کشور خواهد بود.

سیستان و بلوچستان، SWOT ، قوت، ضعف، فرصت، تهدید