داود بی زری - دانشگاه صنعتی امیرکبیر دانشکده مهندسی پزشکی گروه بیومتریال
فتح ا... مضطرزاده - دانشگاه صنعتی امیرکبیر دانشکده مهندسی پزشکی گروه بیومتریال
سیدمحمود ربیعی - دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل، دانشکده مهندسی مکانیک
محمدرضا تحریری - دانشگاه صنعتی امیرکبیر دانشکده مهندسی پزشکی گروه بیومتریال

در این پژوهش که با هدف بدست آوردن نسبت بهینه بین فاز پایدارتر، یعنی هیدروکسی آپاتیت و فاز تخریب پذیر، یعنی براشیت انجام گرفته است. قطعات متخلخل کلسیم فسفاتی دوفازی از روش اسفنج پلیمری در 5 نسبت تهیه شده اند: 1) 100% هیدروکسی آپاتیت به عنوان نمونه شاهد 2) هیدروکسی آپاتیت و 10% براشیت 3) هیدروکسی آپاتیت و 20% براشیت 4) هیدروکسی آپاتیت و 30% براشیت 5) هیدروکسی آپاتیت و 40% براشیت. قطعات بدست آمده سپس در دمای 1200 درجه سانتیگراد سینتر گردیدند و آنالیز فازی پراش پرتو ایکس بر روی آنها انجام گرفته است. سپس جهت انجام مطالعات تخریب پذیری، در بازه های زمانی مختلف، نمونه ها در محیط شبیه سازی شده با بدن قرار داده شده اند. ارزیابی های مختلف جهت بررسی تغییرات فازی صورت گرفته ، بر روی نمونه ها انجام گرفته است. از مجموع بررسی انجام شده می توان به برخی از نتایج زیر ا شاره نمود: 1- افزایش فاز براشیت باعث افزوده شدن مقدار بتاتری کلسیم فسفات شده و از مقدار هیدروکسی آپاتیت می کاهد. 2- با افزایش فاز براشیت، میزان تخریب پذیری نمونه ها افزایش می یابد که این امر به دلیل افزایش فاز تخریب پذیرتری کلسیم فسفات می باشد. 3- با گذشت زمان انکوباسیون و ماندگاری در محلول رینگر، میزان تخریب پذیری افزایش می یابد که این افزایش در نمونه های دارای فاز براشیت بیشتر، محسوس تر است.

براشیت، هیدروکسی اپاتیت، محیط شبیه سازی شده با بدن (SBF) ، آزمون پراش پرتو ایکس (XRD) آزمون فوریه مادون قرمز (FTIR)