داوود رضی - استادیار علوم اجتماعی دانشگاه مازندران
محمد سرفرازی - دانشجوی کارشناسی ارشدجامعه شناسی دانشگاه مازندران

بحران آلودگی هوا امروزه به پدیده ای تبدیل شده است که دیگر کشور توسعه یافته و درحال توسعه نمی شناسد و همه باید در راه کنترل جهانی آن تلاش کنند. سهم کشورهای توسعه یافته در آلودگی هوا قابل اغماز نیست و کشورهای درحال توسعه نیز با مدیریت نامناسب محیط زیست و تکنولوژی غیر مدرن خود در این فرآیند نقش دارند. بانک جهانی در مقاله ای در سال 2013 میزان ضرر مالی هر کشور از آلودگی هوا را مشخص کرده است. مقاله پیش رو در نظر دارد با نگاهی به وضعیت ناوگان تاکسیرانی کشور خودمان – ایران – راهکاری برای مدیریت بهتر این امر که منجر به کنترل آلودگی هوا و در نهایت بهبود روند هر چند کند توسعه پایدار کشور می شود ارایه نماید. لازم به ذکر است در این مقاله از روش تحلیل داده های ثانویه استفاده شده است و شهرستان بهشهر استان مازندران نیز به عنوان شهرستان نمونه انتخاب شده است. یافته ها و نتیجه مقاله عبارتند از اینکه با تخصیص مبلغ 10520 میلیارد تومان به بخش حمل و نقل عمومی در بخش تاکسیرانی می توان در مدت زمان کوتاه سه سال و سه ماه به طور کامل این سازمان را خصوصی و مستقل نمود و از حجم تصدی دولت در امور اجرایی کاست و دولتی چالاک ساخت تا به امور توسعه ای مهم تر بپردازد.

حمل و نقل عمومی، مدیریت شهری، نوسازی ناوگان تاکسیرانی کل کشور، محیط زیست، توسعه پایدار، آلودگی هوا، خصوصی سازی