محمد حسین زمانیان - کارشناس ارشد برنامه ریزی حمل و نقل ;کمیسیون عمران، حمل و نقل و ترافیک شورای اسلامی شهر شیراز؛

از حمل ونقل همگانی به عنوان گزینه ای مناسب در جهت دستیابی به توسعه پایدار در حمل ونقل شهری یاد می شود. با این حال، ایفای نقش حمل ونقل همگانی، نیازمند برنامه ریزی صحیح و منسجم می باشد. یکی از مسایل مهم در برنامه ریزی سیستم حمل ونقل همگانی، آگاهی از چگونگی جریان مسافران در بین مجموعه خطوط شبکه است که موضوع بحث تخصیص همگانی می باشد. دو نوع مدل عمده را می توان برای تخصیص مسافران در سیستم حمل و نقل همگانی در نظر گرفت: مدل های تخصیص همگانی تواتر مبنا و مدل های تخصیص همگانی برنامه زمان بندی مبنا. این پژوهش به دنبال شناسایی تفاوت های این دو نوع مدل است. یکی از مهم ترین تفاوت های این دو مدل، به میزان اطلاعاتی که مسافران از برنامه زمان بندی سیستم دارند بر می گردد. با این حال، تفاوت های دیگر و همچنین موارد کاربرد هر یک از آنها در شرایط مختلف نیز در این مقاله ذکر شده است. در پایان نیز، چگونگی مواجهه این دو نوع مدل با یک مساله یکسان به منظور بررسی دقیق تر عملکرد آنها، مورد بررسی قرار می گیرد. به عنوان یک نتیجه این مقاله، نمی توان با صراحت و به طور مطلق تعیین کرد که کدام یک از این دو مدل بهتر است؛ چرا که این موضوع به وضعیت و شرایط مساله ای که با آن مواجه هستیم، ارتباط بسیار زیادی دارد.

تخصیص مسافر، تخصیص تواتر مبنا، تخصیص برنامه زمان بندی مبنا، تخصیص حمل و نقل همگانی