فاطمه راستی - کارشناس ارشد معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اصفهان،
آرمین بهرامیان - استادیار و عضو هییت علمی دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اصفهان،ایران
مریم عظیمی - استادیار و عضو هییت علمی دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر اصفهان، ایران

عصر صنعت با خود فرهنگ مصرف گرایی را به همراه دارد که تنها با اتمام زندگی انسان ها در زمین به پایان می رسد. بشر امروزی به طور دایم کالا و فضا را مصرف می کند، دور می اندازد و سپس با عواقب نامطلوب آن مواجه می شود. یکی از این عواقب، برجا ماندن پسماند های خانگی و صنعتی است. این روند در دهه شصت میلادی توجه فعالان محیط زیست را برانگیخت. از آن زمان تا به حال برای کاهش اثرات مخرب فعالیت های بشر بر محیط زیست تلاش بسیاری شده است، با این حال مشکلات کماکان ادامه دارند. بازگرداندن مواد دور ریختنی به چرخه مصرف تحت عنوان بازیافت یکی از راه های کاهش اثرات سوء این پسماندها بر محیط زیست است. حال آنکه مفهوم بهیافت اخیرا در دنیای غرب به خوبی شناخته شده و مورد استقبال دولت ها و فعالان محیط زیست قرار گرفته و نسبت به روش های سنتی بازیافت مزایای ویژه ای دارد که این مفهوم می تواند در معماری هم مطرح شود. هدف این پژوهش بررسی ماهیت بهیافت و اثر آن در معماری است. به بیان دیگر این تحقیق ابعاد و چگونگی استفاده از بهیافت در معماری را تشریح می کند. این پژوهش با مطالعه و بررسی ادبیات موجود در این حوزه، به شیوه تحلیلی _تفسیری، الزامات بهیافت در حوزه معماری را تدوین و ارایه می نماید. نتایج به دست آمده از بررسی مفاهیم، نظریه ها و نمونه های معماری موفق نشان می دهد فرایند بهیافت و اصول آن در معماری را می توان در قالب سه رویکرد اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی طبقه بندی نمود.

بهیافت ، بازیافت ، محیط زیست ، معماری