زهرا سرابندی - دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کاشمر

حاشیه نشینی جلوه ای از فقر شهری و عملکرد فضا به عنوان بستر بازتولید فقر است. این افراد قشر فقیری را تشکیل می دهند که با عوارضی چون بهداشت ناکافی، بیکاری و مشکلات اجتماعی و اقتصادی سروکار دارند و فرآیند توسعه شهر و شبکه شهری را با چالش هایی روبرو می سازند. بنابراین بحث حاشیه نشینی هم از حیث آسیب شناسی اجتماعی و هم از حیث اثرگذاری آن در سیمای شهر دارای اهمیت است. مهمترین معیارهای حاشیه نشینی محل سکونت حاشیه نشینان بومی و غیربومی، مسایل اقتصادی (سطح درآمد و بیکاری و اشتغال)، ویژگی های اجتماعی نظیر قومیت، نژاد و مذهب، مسایل سیاسی و مسایل فرهنگی میباشد. ضرورت پرداختن به این موضوع ازآنجاست که این پدیده درعین حال که نتیجه و حاصل معضلات اجتماعی و خصوصا اقتصادی است، موجب بروز مشکلات دیگری همچون بزهکاری می گردد؛ با گسترش شهرها و تبدیل آنها به کلانشهر، لزوم کنترل وضعیت حاشیه نشینی و جلوگیری از گسترش آن، بیش ازپیش احساس می شود. هدف از این تحقیق، شناخت بحران حاشیه نشینی و اثرات سوء آن بر سیما و منظر شهری و نیز تبعات نامناسب اجتماعی در پی شناخت عوامل موثر بر شکل گیری و رشد حاشیه نشینی است. در این مقاله بر اساس روش توصیفی-تحلیلی و از دیدگاه صاحبنظران گوناگون به بررسی معیارهای حاشیه نشینی پرداخته می شود.

حاشیه نشینی، آسیب های اجتماعی،سیما ومنظر شهری