جهانبخش فاتحی فهفرخی - دانشجوی کارشناسی علوم و مهندسی آب، دانشگاه شهید چمران اهواز

کمبود آب در بخش های زیادی از کره زمین، مشکلات زیادی رابرای تامین آب شرب سالم، تولید محصولات کشاورزی و در کل روند عمومی زندگی انسان ها به وجود آورده است، به طوری که پیش بینی می شود تا سال 2025 میلادی، 50 تا 60 درصد مردم جهان با تنش آبی و مشکلات ناشی از کم آبی مواجه شوند. کشورایران هم که جزو کشورهای نیمه خشک می باشد، از این قاعده مستثنی نیست[1]. در سال های اخیر این واقعیت کاملا خود را نشان داده به طوری که اکثر دشت های ایران با روند نزولی سطح آب زیرزمینی مواجه هستند. این درحالی است که برنامه ریزی برای رشد جمعیت ایران تا بیش از 100میلیون نفر به انجام رسیده است. تامین نیاز های غذایی یک جمعیت 100 میلیونی، بر مبنای متوسط تامین 2600 کیلوکالری انرژی برای هر نفردر روز، سالانه بیش از 150 میلیارد مترمکعب آب نیاز دارد. متاسفانه این مقدار در سبد آبی کشور موجود نیست[2]. علی رغم محدودیت ظرفیت تجدید پذیری منابع آبی، برخی ازکشورهای کم آب برای تولید صنعتی و آبیاری به پمپاژ بیش از حدآب های زیرزمینی می پردازند؛ و یا به نمک زدایی آب دریا و اجرای پروژه های بسیار بزرگ انتقال آب دست می زنند. تجارب نشان می دهد تولید محصولات در چنین شرایطی چندین برابر گرانتر تمام می شود. در حالیکه این کشور ها می توانند با وارد نمودن تجارت آب مجازی در سیاست های آبی کشور، میزان دسترسی خود را به منابع آب جهان افزایش دهند؛ و به همان نسبت از افزایش فشار بر منابع محدود خود نیز بکاهند.