درا پرو - دانشکده علوم پزشکی ایرانشهر، ایرانشهر، ایران
پروانه محمدخانی - دانشگاه علوم بهزیستی و توان بخشی
بهروز دولتشاهی - دانشگاه علوم بهزیستی و توان بخشی
نهانه مشتاق - دانشگاه علوم بهزیستی و توان بخشی

زمینه وهدف: مطالعات نشان داده اند که افشای هیجانی نوشتاری اثربخش می باشد. اما اثربخشی افشای هیجانی مختصر و همچنین متغیرهای تعدیل کننده آن زیاد مورد بررسی قرار نگرفته است. لذا این مطالعه با هدف بررسی افشای هیجانی نوشتاری دودقیقه ای بر روی علایم روانی انجام شد. روش مطالعه: دانشجویان دچار تروما طی یک مطالعه آزمایشی پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل، بطور تصادفی به دوگروه نوشتن در باره تروما (گروه آزمایشی) و نوشتن در مورد یک موضوع خنثی (گروه کنترل) تقسیم شدند. علایم روانی قبل وبعد از مداخله (جلسات نوشتن) با استفاده از مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس 21 سوالی (DASS-21) مورد سنجش قرار گرفتند.یافته ها : نتایج نشان داد که گروه آزمایشی بطور معناداری علایم روانی کمتری در مقایسه با گروه کنترل در پیگیری گزارش کردند. علاوه براین تفاوتهای فردی اولیه (خط پایه) بطور معناداری اثرات گروهی را تعدیل کردند. در مقیسه با نوشتن در مورد موضوع خنثی، نوشتن در مورد تروما در شرکت کنندگان با ابراز هیجانی کمتر، دیسترس هیجانی بیشتر و ترومای شدیدتر در خط پایه به علایم روانی کمتری منجر شد. نتیجه گیری: حداقل دوزاژ لازم برای کاهش علایم روانی ممکن است از آنچه قبلا تصور می شده است پایین تر باشد. تفاوتهای فردی ممکن است در نقش شرایط مرزی یک جلسه کوتاه افشای هیجانی نوشتاری عمل کند.پیشنهاد می شود که پژوهش های آینده بمنظور درک بیشتر شرایط مرزی پارادایم افشای هیجانی نوشتاری طول افشاء را دستکاری و متغیرهای تعدیل کننده مختلف را مورد بررسی قرار دهد.

افشای هیجانی نوشتاری، تروما، دانشجویان