ایوب دیزجی اصل - کارشناس ارشد گروه مدیریت شهری، واحد مراغه، دانشگاه آزاد اسلامی، مراغه، ایران
علی آذر - استادیار گروه شهرسازی و معماری ، واحد مراغه، دانشگاه آزاد اسلامی، مراغه، ایران

توسعه روز افزون شهرنشینی از مشخصه های بارز زندگی اجتماعی در عصر کنونی است که تاثیر عمیقی بر جوامع انسانی داشته است. متناسب با توسعه شهرنشینی و ظهور کلانشهرها، مدیریت شهری نیز به تدریج تکامل یافته است.مدیریت شهری صرفا مدیریت مشکلات شهر را بر عهده ندارد بلکه فراتر از این موضوع ، راهبری شهر به سوی توسعه ای همه جانبه و پایدار را بر عهده دارد. هماهنگی ها و روابط بین سازمانی، از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار هستند. هدف از مدیریت یکپارچگی شهری ایجاد هماهنگی در فعالیت های اجرایی و شهری میان ارگان هاست تا آنها بتواننددر کنار فعالیت های خود به بهترین نحو از یک نقطه واحد دستور بگیرند و اهداف مدیریت همگون و هماهنگ را محقق سازند.تحقیق حاظر با هدف بررسی عوامل تحقق پذیری مدیریت یکپارچه شهری در کلانشهر تبریز انجام شده است.بر این اساس ابعاد این موضوع بر مبنای شاخص هایی×تشریح و با استفاده از روشهای تحلیلی و توصیفی مورد ارزیابی قرار گرفته است.یافته های تحقیق حاکی از آن است که شاخص های مهم مانند هماهنگی و تعامل سازمانها، ساختار تشکیلاتی و وجود چشم انداز مشترک و برنامه عملیاتی در این راستا از وضعیت مطلوبی برخوردار نمی باشد.باوجود تلاش و برنامه ریزی برای ایجاد یک مدیریت هماهنگ شهری به نظر می رسد، در کلانشهر تبریز، مدیریت یکپارچه شهری به هیچ یک از اشکال پیشنهاد شده توسط صاحب نظران پیاده نشده و مدیریت شهری تبریز، نه تنها از نظر وظایف مدیریتی دچار تفرق و چندپارگی است، بلکه مشکل اساسی تر آن، تفرق در روابط میان نهادهای اثرگذار بر مدیریت شهری(تفرق عملکردی) است و هر کدام از سازمانها به سبک خود عمل می کنند و از یک نقطه واحد برای انجام کارها هماهنگ نمی شوند که موجب ناهماهنگی ها و عدم توفیق مدیریت شهر است.بدیهی است چنین عملکردی و همچنین نبود مدیریت یکپارچه شهری، ناهماهنگی، اتلاف منابع اعم از انسانی و مادی و بالاخره نارضایتی فزاینده شهروندان گریزناپذیر خواهد بود.

مدیریت یکپارچه شهری ، هماهنگی بین سازمانی ، توسعه پایدار شهری ، کلان شهرتبریز