ناصر برک پور - عضو هیات علمی گروه شهرسازی دانشگاه هنر

حکومت شهری (Urban Government) و حکمروایی شهری (Urban Governance) به عنوان دو نمونه مثالی و دو رویکرد مقابل هم از نظام تصمیم گیری و اداره امور شهری تلقی می شوند. حکومت شهری، مجموعه سازمانهای مسئول اداره شهر را در بر می گیرد و متکی بر نهادهای رسمی است. اما حکمروایی شهری، فرآیندی است که براساس کنش متقابل میان سازمانها و نهادهای رسمی اداره شهراز یک طرف، و سازمانهای غیر دولتی و تشکلهای جامعه مدنی از طرف دیگر شکل می گیرد. در تحقیق حاضر، برای سنجش میزان تحقق حکمروایی در شهرهای ایران، همدان و اسلام شهر به عنوان دو نمونه از شهرهای میانی کشور انتخاب شده اند. نتایج حاصل از مشاهدات میدانی و سنجش شاخصهای متعدد، حاکی از پایین بودن میزان حکمروایی شهری در شهرهای نمونه است. در این تحقیق که در چارچوب روش تحقیق سیاستی (policy research) انجام شده است براساس مبانی نظری حکمروایی شهری و همچنین یافته های حاصل از بررسی روندهای جاری در نظام اداره امور شهری، راهبردها و سیاستهایی به منظور گذار از حکومت شهری به حکمروایی شهری ارائه شده است.

حکمروایی شهری، حکومت شهری، اداره شهر