مریم جعفری - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد سیرجان

زبان ها و لهجه های ایرانی گنجینه هایی هستند که همچون بستر رودخانه ها، رسوبات فرهنگی قرن های تاریخ را در خود دارند.هرلایه از این رسوبات نشانی از یک مرحله تاریخی و فرهنگی این سرزمین کهنسال است. زبان، لهجه و گویش، شاخص فرهنگ، نشانه تدبیر و فکرت نیاکان هر جامعه و ردپای تاریخ هر دیار به شمار میرود. به همین منظور جمع آوری مجموعه گویش ها و لهجه ها، بیشتر به اصل فراموشی کنونی برمیگردد. تردید نیست که اگر سایر مواریث فرهنگی کاربری اصلی خود را از دست دهند، طبیعتا به عنوان یک اثر تاریخی مورد استفاده دیگری خواهند یافت و اصل آن از میان نخواهد رفت، اما متاسفانه گویش و لهجه ها چنین نبوده و فراموشی هم واژه و لغت و اصطلاح، مرگ حتمی آن را در پی خواهد داشت.مهمترین اهداف مقاله حاضر بررسی گویش محلی در شهر کرمان میباشد.چنین نتیجه میشود که هنر دوستان و علاقمندان به آثار تاریخی باید این مهم را به خاطر بسپارند که فرزندان و آیندگان ما نیز همانند خودمان علاقمند به این هستند که بدانند اصل و ریشه زندگیمان از چه سرچشمه گرفته است و باید برای حفظ این آثار فرهنگی، هرکس را به هرگونه که ممکن باشد تشویق کرد تا آنچه را که میدانند و میتوانند ضبط کنند. در این مقاله از روش کتابخانه ای و الکترونیکی استفاده شده است.

زبان، گویش، لهجه، کرمان